Περπατούσα στο λιμανάκι το απόγευμα , καπνίζοντας και έχοντας στο μυαλό μου ανακατεμένες , σκέψεις , όνειρα , αναμνήσεις ... βλέποντας την εικόνα της μοβ θάλασσας μπροστά μου , από τα χρώματα της δύσης που ερχόταν...
Χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν ένας φίλος που είχαμε να μιλήσουμε καιρό ...
Με ρώτησε τι κάνω , πως είμαι ... απάντησα μια χαρά ,είπα πως όλα είναι καλά ... μιλήσαμε για διάφορα και ...κλείσαμε λέγοντας πως χαρήκαμε και πως θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Έμεινα ακίνητος αρκετή ώρα και χάζευα το σκοτάδι που ερχόταν να σβήσει το μοβ της θάλασσας ...
όπως χανόταν ο ορίζοντας , φώτισε το μυαλό μου μια και μοναδική σκέψη .
Πόσες φορές είπα ψέματα , στους άλλους , σε μένα ... πόσες φορές έκρυψα αυτό που πραγματικά νιώθω , για να μη χαλάσω την ατμόσφαιρα , την άποψη των άλλων για μένα , να μην πληγώσω , να μην πληγωθώ ....
Πόσες φορές αυτή η αθώα αλλά ψεύτικη απάντηση στην επίσης χωρίς λόγο ψεύτικη ερώτηση , τι κάνεις ... -καλά- , βγήκε από το στόμα μου ...
Πόσες φορές δεν έπνιξα τον θυμό μου στο άδικο , πόσες φορές δεν μιλούσα ενώ ήθελα να φωνάξω τα μέσα μου , πόσες φορές είπα δεν βαριέσαι ενώ ήθελα να εκραγώ ...
Γιατί με εμπόδιζαν πολλά ... φόβοι , τρόποι , εγωισμοί , απωθημένα ...
Θα κάνω μια βουτιά στα βαθιά , αυτό σκέφτηκα ... στα βαθιά μέσα μου να με ξαναβρώ ...
Να βρω αυτό το παιδάκι που χαμογελούσε στους πάντες , και του έλεγαν ότι δεν είναι σωστό ... να βρω αυτόν τον έφηβο που ήταν πάντα ευγενικός και του έλεγαν πως θα τον περάσουν για κορόιδο ... να βρω αυτόν τον νεαρό που μοχθούσε να τα καταφέρει και του έλεγαν πως χωρίς κομπίνα δεν θα κάνει προκοπή ...
να βρω εμένα όπως ήμουν ...
που δεν φοβόμουν να πω αυτό που νιώθω , που δεν ντρεπόμουν για ότι κάνω , που φώναζα την χαρά και μοιραζόμουν τη λύπη ... που ζητούσα και που έδινα ...
Δεν θέλω να ζω πίσω από τις εικόνες , δεν θέλω να διαβάζω τα νέα των φίλων μου , δεν θέλω να υποψιάζομαι τι νιώθουν αυτοί που με νοιάζουν , δεν θέλω κάθε φορά που με πειράζει κάτι να χαμηλώνω το βλέμμα , δεν θέλω κάθε φορά που μου λείπεις να μη στο λέω , δεν θέλω κάθε φορά που με πληγώνει κάτι να χαμογελώ ...
Θέλω να είμαι εγώ μέσα στην εικόνα , θέλω οι φίλοι μου να μου λεν οι ίδιοι τα νέα τους , θέλω να ξέρω τι νιώθουν αυτοί που με νοιάζουν , θέλω όταν με πειράζει κάτι να το λέω αμέσως , θέλω να σου λέω συνέχεια ότι μου λείπεις , θέλω να διεκδικώ το δίκαιο μου και να χαμογελώ στη χαρά και όχι για να καλύψω τη λύπη μου ...
θέλω να είμαι εγώ όπως εγώ θέλω .
Θέλω αλήθεια , την δική μου αλήθεια ... όχι την προσαρμοσμένη στην κοινωνία που επέλεξα να συ ζήσω ...
Αυτή είναι η δική μου η σκέψη , η δική μου επιθυμία , η δική μου ευχή για μένα ...
Να βρω τις αλήθειες μου και να πορευτώ με αυτές ...
...συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου