Θα ήθελα ...

Θα ήθελα να περάσω όλη μου τη ζωή ταξιδεύοντας... με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσα από κάπου να δανειστώ μια άλλη ζωή για να την περάσω όλη σπίτι μου , μ'αυτούς που αγαπώ

100 T.T.D. ( Things to Do)


Θα τα βάλω σε σειρά

15 Φεβρουαρίου 2012

Θέλω No 14 -- Να διαμαρτύρομαι , να διεκδικώ , να ξεχωρίζω ...

Είχα βαρεθεί να βλέπω εκ του ασφαλούς ,  να τρέχουν , να διεκδικούν άλλοι για μένα ή να φωνάζουν για το δίκιο μου ...  - όπως νόμιζα τουλάχιστον .
Αποφάσισα λοιπόν να συμπαρασταθώ , στους άλλους , αλλά και σε εμένα , να βγώ να τρέξω να φωνάξω να απαιτήσω ... για τα δικά μου , αλλά και για των άλλων ...
Την κυριακή  στις 12 του φλεβάρη πήγα και εγώ στο Σύνταγμα ... όρθωσα το ανάστημα μου μπροστά στο "Ναό" της Δημοκρατίας , στριμώχτηκα με τους συμπολίτες μου , γέμισα τα πνευμόνια μου αέρα και ... άρχισα να φωνάζω ...
Γι'αυτά που μου έταξαν και δεν έγιναν , γι'αυτα  που έγιναν και δεν τα ζήτησα , γι'αυτά που θα ήθελα να γίνουν και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν , γι'αυτά που θα γίνουν χωρίς κανείς να με ρωτήσει ... γι'αυτά που γίνονται και δεν τα γνωρίζω ...
Ήταν νωρίς το απόγευμα και μαζεύονταν ο κόσμος ακόμη ... αλλά ήμασταν  πολλοί , ήμασταν ήδη πλήθος ... ένα πλήθος πολύχρωμο , πολύπλοκο , ηλικιακά πλούσιο ...
έβλεπα πρόσωπα γεμάτα πάθος να με οδηγούν η να οδηγούνται από εμένα στα συνθήματα , στίς χειρονομίες ...
έβλεπα πρόσωπα σκαμένα από τον χρόνο να ζητούν με όλη τους τη δύναμη δικαίωση ...
έβλεπα πρόσωπα φρέσκα που ο χρόνος είναι ακόμη φίλος τους να ζητούν λύση , λύτρωση , ελπίδα ...
Ήμουν και εγώ ένας από το πλήθος , ήμουν πλήθος μόνος μου ... παθιάστηκα ... φώναζα με τη γροθιά μου σηκωμένη στον αέρα... και ξαφνικά ... ήλπιζα , αναθάρεψα ... σκεφτόμουν ότι βάζω ένα λιθαράκι στην ανατροπή της ιστορίας  , στο δικαίωμα να ονειρεύομαι και να ελπίζω ...
Ήμουν ευτυχισμένος κείνες τις στιγμές , ήμουν σπουδαίος , θαρραλέος ...
-Έσκυψα για λίγο το κεφάλι να διαβάσω ένα μήνυμα στο κινητό μου ... ήταν στη συγκέντρωση και φίλοι μου που είχαμε πεί να συναντηθούμε ,
ήταν η Κασιανή , η Μαρκέλα , η Λίζα ...
Σκοτείνιασε ξαφνικά , σταμάτησαν όλοι οι ήχοι μονομιάς ...
ένας στιγμιαίος  αλλά διαπεραστικός πόνος στα αυτιά και στα μάτια με έκανε για δευτερόλεπτα να χάσω τον χρόνο και τον τόπο που βρισκόμουν ...
Γιατί ? τι είχα κάνει ? τι είχαμε κάνει ?
... μας έριξαν χειροβομβίδα κρότου  λάμψης ...
Πόσο απειλιτικό είναι να διεκδικείς ,να φωνάζεις το δίκιο σου ... να στέκεσαι ειρηνικά και να απαιτείς την αλήθεια ?
- Άρχισα να τρέχω μαζί με το πλήθος ... ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα στο κάτω μέρος της πλατείας  ...
βρισκόμουν μέσα σε ένα αποπνυκτικό σύννεφο από δακρυγόνα ... η ανάσα μου γινόταν όλο και πιο δύσκολη , τα μάτια μου έτσουζαν ... με δυσκολία διέκρινα τους γύρω μου ...
Ένα χέρι με τράβηξε και με πήγε κοντά σε μια φωτιά - ποτέ δεν είδα σε ποιόν ανήκε αυτό το χέρι μέσα στο χαμό -  έτσι άρχισα να αναπνέω σιγά σιγά ... κάποια άλλα χέρια μου άπλωσαν στα μούτρα μια άσπρη κρέμα για να μπορώ να βλέπω , μού έδωσαν ένα μαντίλι να βάλω στο πρόσωπο ...
Έπιασα πολλά χέρια , είδα πολλά κλαμένα πρόσωπα , ένιωσα πολύ έντονα να μου συμπαραστέκονται οι γύρω μου ...
ο φόβος , ο πόνος , η αγωνία μου , μπλεκόταν με την  ευγνωμωσύνη πού ένιωθα για τους "σωτήρες" μου ...
Άρχισα να κατεβαίνω την Ερμού , γιατί όπως μου είπαν είχε μαζευτεί  και εκεί κόσμος , όπως και  σε όλους τους δρόμους γύρω από την πλατεία , που ανασυντασονταν για να συνεχίσει τη διαδήλωση και για να πάρει αέρα ...
Έκατσα αρκετή ώρα στην Ερμού , είχα την ευκαιρία να ανασυνταχτώ και εγώ ... και το χρόνο να σκεφτώ τον παραλογισμό που ζούσα ...
Οι "μπάτσοι" , τα Ματ και ότι άλλο μας κυνηγούσε -γιατί αλήθεια ?- εκείνο το βράδυ , είναι και αυτοί σαν  εμάς ... εργαζόμενοι , και πολύ χαμηλά μάλιστα αμειβόμενοι , είναι γονείς , είναι αδέλφια , είναι φίλοι μας , γείτονες ... είναι σαν εμάς ...
Είχα βγεί να φωνάξω και για το δικό τους δίκαιο , να διεκδικήσω και τα δικά τους συμφέροντα .... αφού ζούμε στην ίδια χώρα , μας κυβερνούν τα ίδια ζώα ...
Πόσο παράλογο μου φαίνόταν όλο αυτό ...
Ο κόσμος είχε αρχίσει σιγά σιγά να διαλύεται και εγώ κατηφόριζα πρός το Γκάζι για να πάω στο μαγαζί ...
-Έβλεπα σκιές και όχι πρόσωπα πια ... όσους προσπερνούσα ήταν σχεδόν καλυμμένοι τελείως ... κρυμμένοι ...
Είχαν λοστούς στα χέρια , σφυριά ... είχαν στουπιά με φωτιά ...
Ένας μικρόσωμος χτυπούσε με μανία τα τζάμια ενός εμπορικού καταστήματος που πουλούσε παπούτσια ...
 μια άλλη παρέα από 5-6 άνοιγαν τα ρολλά μιας τράπεζας με λοστούς και πριόνια ... πέταγαν παντού φωτιές ...
Τι γινόταν ?


( Συνεχίζεται .... )




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου