Είναι πολύ βασικό ( νομίζω ) για την ψυχική υγεία να μη παραμυθιαζόμαστε ... όχι τόσο από αυτά που μας λένε οι άλλοι ή γι'αυτά που προσπαθούν να μας πείσουν ...
όσο από αυτά που εμείς προσπαθούμε να πιστέψουμε πως θέλουμε ή αυτά πού χρησιμοποιούμε ως δικαιολογίες για να μη κάνουμε το πραγματικά σωστό ...
Είναι πιο απλό από όσο ακούγετε στην πράξη ... και μπήκα στην διαδικασία να αρχίσω τις αλήθειες με εμένα , περισσότερο από ενοχές παρά από αυτογνωσία !
-Την πρώτη φορά που πήγα να δώσω αίμα ήταν πρίν πολλά χρόνια για τον πατέρα ενός φίλου , το έκανα από υποχρέωση , αφού μπορούσα κιόλας , και νόμιζα ότι το χρέος μου στην ανθρωπότητα το είχα εκπληρώσει με αυτή μου την πράξη ...
Αργότερα χρειάστηκε αίμα ο δικός μου πατέρας για μια επέμβαση που έκανε και η μητέρα μου αρκετές φορές στην προσπάθεια της να σωθεί από τον καρκίνο ...
Ήταν οι φορές που με πλήγωνε που δεν μπορούσα να δώσω αίμα , μιάς και είχε προηγηθεί το δικό μου ατύχημα , και έψαχνα φίλους που και να μπορούν αλλά και να θέλουν να μπούν σε αυτή τη διαδικασία ...
Μεγάλο ψέμα ο φόβος , όταν από την πράξη σου μπορεί και να σωθεί κάποιος ... και οι δικαιολογίες τις περισσότερες φορές αστείες μπροστά στο μεγαλείο της πράξης αυτής .
Έτσι και εγώ για χρόνια χρησιμοποιούσα την ίδια δικαιολογία που λένε πολλοί , σε σχέση με τη δωρεά οργάνων , ότι θα με "φάνε λάχανο" πριν της ώρας μου οι γιατροί σε κάποιο ίσως σοβαρό δικό μου χειρουργείο για να σκορπίσουν τα "μέσα" μου σε τιμή ευκαιρίας ή σε κάποιον δικό τους ... και δεν το συζητούσα καν ...
Πόσο ηλίθιο και εγωιστικό από μέρους μου να θέλω να σαπίσουν , ή να καούν , μαζί μου τα άχρηστα μετά το last goodbye όργανα μου , ενώ μπορεί να δώσω ζωή σε έναν ή και περισσότερους γύρω μου ...
Φαντάσου πόσο σπουδαίο είναι να χτυπάει η δική σου καρδιά σε ένα άλλο σώμα , να βλέπει κάποιος άλλος με τα δικά σου μάτια ... όταν όλα εσένα θα σου είνα άχρηστα ... πόσο σπουδαίο είναι να γίνεις ένας μικρός θεός για κάποιον όταν εν ζωή δεν τόλμησες καν να το σκεφτείς ...
Μακάβριο ; καθόλου ... πραγματικότητα ...
Έτσι έγινα δωρητής οργάνων περνώντας από την ανασφάλεια της άγνοιας στη περηφάνια της προσφοράς ...
Υπάρχουν καθημερινές ενέργειες που μπορεί ο καθένας μας να κάνει για να ανυψωθεί πνευματικά και να νιώσει τη Χαρά της σπουδαιότητας που κρύβει κάθε πράξη προσφοράς ... Απο το να βοηθήσει ένα φίλο απλώς ακούγοντας το πρόβλημα του
... Μέχρι δίνοντας αίμα για έναν άγνωστο ...
Εκπαιδευομαστε στην καλοσύνη μαθαίνουμε απο αυτή και γινόμαστε πρεσβευτές της ανθρωπιάς αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία που τείνει να γίνει δεδομένη ...
Ήθελα να μη γυρίζω το κεφάλι στην
ανάγκη των άλλων να εξαντλώ τις πιθανότητες να φανώ χρήσιμος και τέλος να νιώθω μικρός θεός όσο πιο συχνά μπορώ ... Είναι ένας τρόπος να εκτιμήσω το έργο του πραγματικού ...
Κάτι ξεκίνησα να κάνω ...
...συνεχίζεται...
όσο από αυτά που εμείς προσπαθούμε να πιστέψουμε πως θέλουμε ή αυτά πού χρησιμοποιούμε ως δικαιολογίες για να μη κάνουμε το πραγματικά σωστό ...
Είναι πιο απλό από όσο ακούγετε στην πράξη ... και μπήκα στην διαδικασία να αρχίσω τις αλήθειες με εμένα , περισσότερο από ενοχές παρά από αυτογνωσία !
-Την πρώτη φορά που πήγα να δώσω αίμα ήταν πρίν πολλά χρόνια για τον πατέρα ενός φίλου , το έκανα από υποχρέωση , αφού μπορούσα κιόλας , και νόμιζα ότι το χρέος μου στην ανθρωπότητα το είχα εκπληρώσει με αυτή μου την πράξη ...
Αργότερα χρειάστηκε αίμα ο δικός μου πατέρας για μια επέμβαση που έκανε και η μητέρα μου αρκετές φορές στην προσπάθεια της να σωθεί από τον καρκίνο ...
Ήταν οι φορές που με πλήγωνε που δεν μπορούσα να δώσω αίμα , μιάς και είχε προηγηθεί το δικό μου ατύχημα , και έψαχνα φίλους που και να μπορούν αλλά και να θέλουν να μπούν σε αυτή τη διαδικασία ...
Μεγάλο ψέμα ο φόβος , όταν από την πράξη σου μπορεί και να σωθεί κάποιος ... και οι δικαιολογίες τις περισσότερες φορές αστείες μπροστά στο μεγαλείο της πράξης αυτής .
Έτσι και εγώ για χρόνια χρησιμοποιούσα την ίδια δικαιολογία που λένε πολλοί , σε σχέση με τη δωρεά οργάνων , ότι θα με "φάνε λάχανο" πριν της ώρας μου οι γιατροί σε κάποιο ίσως σοβαρό δικό μου χειρουργείο για να σκορπίσουν τα "μέσα" μου σε τιμή ευκαιρίας ή σε κάποιον δικό τους ... και δεν το συζητούσα καν ...
Πόσο ηλίθιο και εγωιστικό από μέρους μου να θέλω να σαπίσουν , ή να καούν , μαζί μου τα άχρηστα μετά το last goodbye όργανα μου , ενώ μπορεί να δώσω ζωή σε έναν ή και περισσότερους γύρω μου ...
Φαντάσου πόσο σπουδαίο είναι να χτυπάει η δική σου καρδιά σε ένα άλλο σώμα , να βλέπει κάποιος άλλος με τα δικά σου μάτια ... όταν όλα εσένα θα σου είνα άχρηστα ... πόσο σπουδαίο είναι να γίνεις ένας μικρός θεός για κάποιον όταν εν ζωή δεν τόλμησες καν να το σκεφτείς ...
Μακάβριο ; καθόλου ... πραγματικότητα ...
Έτσι έγινα δωρητής οργάνων περνώντας από την ανασφάλεια της άγνοιας στη περηφάνια της προσφοράς ...
Υπάρχουν καθημερινές ενέργειες που μπορεί ο καθένας μας να κάνει για να ανυψωθεί πνευματικά και να νιώσει τη Χαρά της σπουδαιότητας που κρύβει κάθε πράξη προσφοράς ... Απο το να βοηθήσει ένα φίλο απλώς ακούγοντας το πρόβλημα του
... Μέχρι δίνοντας αίμα για έναν άγνωστο ...
Εκπαιδευομαστε στην καλοσύνη μαθαίνουμε απο αυτή και γινόμαστε πρεσβευτές της ανθρωπιάς αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία που τείνει να γίνει δεδομένη ...
Ήθελα να μη γυρίζω το κεφάλι στην
ανάγκη των άλλων να εξαντλώ τις πιθανότητες να φανώ χρήσιμος και τέλος να νιώθω μικρός θεός όσο πιο συχνά μπορώ ... Είναι ένας τρόπος να εκτιμήσω το έργο του πραγματικού ...
Κάτι ξεκίνησα να κάνω ...
...συνεχίζεται...
