Θα ήθελα ...

Θα ήθελα να περάσω όλη μου τη ζωή ταξιδεύοντας... με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσα από κάπου να δανειστώ μια άλλη ζωή για να την περάσω όλη σπίτι μου , μ'αυτούς που αγαπώ

100 T.T.D. ( Things to Do)


Θα τα βάλω σε σειρά

05 Απριλίου 2014

Θέλω Νο 22 ... Απολογισμός χρόνου και "ευχαριστώ" .

13 Φεγγάρια μετά...

Σαν σήμερα 6 Απριλίου πριν ένα χρόνο ήρθα στο Βερολίνο , κουβαλώντας μαζί μου ελάχιστες αποσκευές και πολλά όνειρα .
Προηγήθηκε φυσικά ο "εξαγνισμός" μου σχεδόν ένα χρόνο στη Μήλο ... εξαγνισμός από μια ζωή που με πηγαινόφερνε από την ευτυχία στη θλίψη , από την κορυφή στα τάρταρα , από τα πάντα στο τίποτα ...
Έχω αναφερθεί εκτενώς στα του βίου μου πριν, οπότε δεν θα το ξανακάνω και ο ένας χρόνος στη Μήλο ακόμη δεν έχει "κάτσει" σαν καθαρή εμπειρία μέσα μου , οπότε  λέω να αναφερθώ άλλη φορά ουσιαστικότερα σε αυτόν.
13 Φεγγάρια μετά λοιπόν , δανείζομαι τον τίτλο του υπέροχου βιβλίου της Φρίντα Μπιούμπι , και κάθομαι να κάνω ή να προσπαθήσω τουλάχιστον , ένα απολογισμό για όσα συνέβησαν όσα έτυχαν όσα έμαθα όσα ξέχασα όσα είδα όσα έχασα όσα σχεδίασα και όσα περιμένω από εδώ και μπρος ...
Ήταν βράδυ Σαββάτου όταν έφτασα στο Βερολίνο που έμπαινε στην απόψυξη , μεταμορφώνοντας τα τελευταία χιόνια σε νερό και κρατώντας τη θερμοκρασία χαμηλά τα βράδια , κάνοντας γνωστό σε τύπους σαν εμένα που μόλις είχαν ¨σκάσει μύτη¨ ότι ήρθαν σε άλλη χώρα !
Το πρώτο βράδυ βγήκα έξω ( από τα ελάχιστα τελικά βράδια που βγήκα έξω όσο ζω εδώ) , πήγα να βρω τη Βάγια , τη φίλη που έπαιζε σαξόφωνο σε ένα μικρό μπαράκι και είχαμε κανονίσει να βρεθούμε , μιας και εκείνη τότε ζούσε εδώ και κάνοντας συχνά skype είχαμε αρχίσει να κάνουμε τα πρώτα μας κοινά όνειρα και σχέδια ...
Ήταν ένα πολύ όμορφο πρώτο βράδυ με χαμόγελα , αγκαλιές , συστάσεις και κουβέντες ...
Συνάντησα αρκετούς Έλληνες που ζουν εδώ και ένιωσα αρκετά οικεία για πρώτη μέρα...
Από τότε δεν ξανασυνάντησα τόσους "συμπατριώτες" μαζεμένους ποτέ άλλοτε αυτόν τον χρόνο , εκτός από μια δυο περιπτώσεις κακοστημένων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας , που μετά απέφευγα συστηματικά .
Η ζωή μου άλλαζε , οι μέρες μου άλλαζαν , οι νύχτες μου άλλαζαν ... όλα έδειχναν να αλλάζουν δρόμο μέσα μου ... άλλαζα εγώ ... και το Βερολίνο απλά βοηθούσε να προσαρμοστώ , όχι στη Γερμανία , αλλά στην καινούργια ταυτότητα που φαινόταν να αποκτώ.
Τεράστιες καθημερινές βόλτες με το ποδήλατο , που ακόμη συνεχίζω , πότε με παρέα πότε μόνος , πότε με λόγο πότε χωρίς , πότε με προορισμό πότε χωρίς , με εκπαίδευαν στη συγκεντρωμένη σκέψη , στην αποκωδικοποίηση των επιθυμιών μου , χωρίς να το καταλαβαίνω ...
'Ετσι γνώρισα και ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης , ανακάλυψα τα σημεία μου , ζούσα την βερολινέζικη καθημερινότητα σαν ένα κομμάτι της .
Οι "διαδρομές" μου εδώ αυτό το χρόνο πιο συγκεκριμένες από το παρελθόν μου ... έπαψα να χάνομαι σε οτιδήποτε με οποιονδήποτε , έπαψα να σκορπίζομαι εδώ και εκεί , να κάνω αόριστες σκέψεις και απραγματοποίητους σχεδιασμούς ...
Με βοήθησε η ηλικία ( μεγάλωσα πια ), η χώρα , πολύ οργανωμένη για τύπους "γιούργια¨σαν εμένα , η αφραγκία , έπρεπε σοβαρά να σκεφτώ πως θέλω να συνεχίσω , με βοήθησες εσύ ...
Εσύ που θα διαβάσεις κάποια στιγμή την "απολογία" μου και θα καταλάβεις πόσο σημαντικό ρόλο παίζεις στην ζωή μου .
Το μικρό δωματιάκι που ζω συγκέντρωσε όλη μου την ενέργεια όλη μου τη όρεξη όλη μου την τρέλα για ζωή ... με έπνιξε με αγάπη και ευτυχία , με αγκαλιές και όνειρα ... με φροντίδα που έδινα και έπαιρνα ... με ξέπλυνε από ένα σωρό βρωμιά που κουβαλούσα μέσα μου , βρωμιά που στο παρελθόν ευχαρίστως δεχόμουν γιατί έβλεπα μόνο το φανταχτερό της περιτύλιγμα ...
Συγκεντρώθηκα λοιπόν , εστίασα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σε αυτό που αγαπώ , σε αυτό που αγάπησα μετά το χορό ... στη φωτογραφία .
Η μηχανή μου εδώ και καιρό είναι επέκταση του χεριού μου , αλλά εδώ άρχισα να συγκεντρώνω το βλέμμα και να ελευθερώνω το μυαλό ... 
Καταλυτική η βοήθεια της Βάγιας σε αυτό ... όντας πιο ελεύθερη στην έκφραση από εμένα με πολύ λιγότερα στεγανά με ξεμπλόκαρε πολλές φορές από τον ενοχοποιημένο μου καθωσπρεπισμό στη οπτική της τέχνης γενικότερα ... 
Από τους πειραματισμούς μας εξάλλου με βρήκε και ,η φίλη μου πια , η Γιώργα και μου άνοιξε την πόρτα για έναν όμορφο , γεμάτο ευγένεια , καλλιέργεια και προοπτικές κόσμο ...
Έτσι έκανα την πρώτη μου έκθεση εδώ , παρουσίασα τα πρώτα μου βίντεο έτσι ξεκίνησαν τα όνειρα μου να παίρνουν σάρκα και οστά έτσι κάνω όνειρα για το μέλλον ... 
Τυχερός και ευλογημένος ... έτσι νιώθω , για όσους γνωρίζω ... για ότι κάνω .
Ευγνωμοσύνη για όλα και είναι υπέροχο σαν συναίσθημα...
Μέσα σε 13 φεγγάρια λοιπόν ... 
Έχασα  τις ψευτοχλιδές , τα ακριβά αυτοκίνητα , τα ακριβά έπιπλα , τα φανταχτερά ρούχα 
τα σχεδόν καθημερινά ξενύχτια έξω ... για να είμαι ειλικρινής μια στο τόσο μερικά μου λείπουν ( στα περισσότερα από αυτά είχε προηγηθεί ο εξαγνισμός της Μήλου )
Έχασα τον πατέρα μου που "έφυγε" να πάει να βρει τη Μάνα μου ...
Έχασα  παρέες που όπως αποδείχτηκε ήταν άσκοπες ή ρηχές ...
Δεν έχασα  πραγματικούς φίλους , που η απόσταση δεν επηρέασε τη σχέση μας ...
η Βιβή μου είναι και θα παραμείνει η κολλητή μου , ο άνθρωπος μου .
η Βάσω μου που μιλάμε συχνά και ξέρω πως με νοιάζεται και με αγαπά , όπως και η Δέσποινα εξάλλου ... οι Δέσποινες  , ο Γιάννης  Βίτσας μου , η Μαρία μου η Καφφέ  , η Άννα , ο Σταύρος , ο  Γιώργος, η Μαρία...
Μου λείπουν οι βόλτες στη Μήλο και οι βουτιές στις έρημες παραλίες ξεβράκωτος , τραγουδώντας δυνατά ...
Τα γέλια με την Άννα μέχρι σκασμού και οι εξομολογήσεις τις παρασκευές μέχρι το πρωί ...
Οι βραδινές βόλτες με το αυτοκίνητο χωρίς προορισμό 
Βρήκα καινούργιους καλούς φίλους ...
Τη Μπεάτε που μου εκφράζει τόσο γλυκά την αγάπη της .
Τον Φάρσιατ που είναι ο πιο μπον βιβέρ τύπος που ξέρω εδώ .
Βρήκα τη Γιώργα  , τον λόγο να θέλω να γίνομαι καλύτερος κάθε μέρα σε ότι κάνω ... τον άνθρωπο που με πιστεύει και με εμπιστεύεται , τον ορισμό της φιλίας χωρίς όρους.
Γνώρισα πολύ σπουδαίους πραγματικούς καλλιτέχνες που θα αναφερθώ σε άλλο ¨επεισόδιο" γι' αυτούς .
Δεν έμαθα γερμανικά ακόμη !!! ή πολύ ανόητος είμαι ή πολύ μεγάλος πια ...
Έμαθα όμως πως η Γερμανία, όση έχω δει μέχρι τώρα, είναι μια πολύ όμορφη , οργανωμένη χώρα , που την αγαπούν και τη φροντίζουν πολύ οι κάτοικοι της και αυτό με κάνει συχνά να ζηλεύω...
Έμαθα ακόμη πως όσο έχεις όρεξη για τη ζωή , όσο την αγαπάς , όσο προσπαθείς εκείνη σου επιστρέφει κουράγια και ελπίδες ,χαρά και δράση , γνώση και εμπειρίες ... 
Έμαθα να με αγαπώ λίγο πιο πολύ και να εκδηλώνω την αγάπη μου για τους άλλους ,
και να πιστεύω στους άλλους αλλά με σύνεση και λογική ...
"διότι αν δεν πιστέψεις ξανά στους ανθρώπους δεν αξίζει αυτό που λέμε ζωή."
 όπως λέει ο εξαίρετος ποιητής Γιώργος Χριστοδουλίδης .



Σε ευχαριστώ που με αγαπάς και με βοηθάς , σε ευχαριστώ για όλα.

19 Ιανουαρίου 2013

Θέλω Νο 20 ... Να βρώ τις αλήθειες μου ...



Περπατούσα στο λιμανάκι το απόγευμα , καπνίζοντας και έχοντας στο μυαλό μου ανακατεμένες , σκέψεις , όνειρα , αναμνήσεις ... βλέποντας την εικόνα της μοβ θάλασσας μπροστά μου , από τα χρώματα της δύσης που  ερχόταν...
Χτύπησε το τηλέφωνο , ήταν ένας φίλος που είχαμε να μιλήσουμε καιρό ... 
Με ρώτησε τι κάνω , πως είμαι ... απάντησα μια χαρά ,είπα πως όλα είναι καλά ... μιλήσαμε για διάφορα και ...κλείσαμε λέγοντας πως χαρήκαμε και πως θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Έμεινα ακίνητος αρκετή ώρα και χάζευα το σκοτάδι που ερχόταν να σβήσει το μοβ της θάλασσας ... 
όπως χανόταν ο ορίζοντας , φώτισε το μυαλό μου μια και μοναδική σκέψη .
Πόσες φορές είπα ψέματα , στους άλλους , σε μένα ... πόσες φορές έκρυψα αυτό που πραγματικά νιώθω , για να μη χαλάσω την ατμόσφαιρα , την άποψη των άλλων για μένα , να μην πληγώσω , να μην πληγωθώ ....
Πόσες φορές αυτή η αθώα αλλά ψεύτικη απάντηση στην επίσης χωρίς λόγο ψεύτικη ερώτηση , τι κάνεις ... -καλά- , βγήκε από το στόμα μου ...
Πόσες φορές δεν έπνιξα τον θυμό μου στο άδικο , πόσες φορές δεν μιλούσα ενώ ήθελα να φωνάξω τα μέσα μου , πόσες φορές είπα δεν βαριέσαι ενώ ήθελα να εκραγώ ...
Γιατί με εμπόδιζαν πολλά ... φόβοι , τρόποι , εγωισμοί , απωθημένα ...
Θα κάνω μια βουτιά στα βαθιά , αυτό σκέφτηκα ... στα βαθιά μέσα μου να με ξαναβρώ ...
Να βρω αυτό το παιδάκι που χαμογελούσε στους πάντες , και του έλεγαν ότι δεν είναι σωστό ... να βρω αυτόν τον έφηβο που ήταν πάντα ευγενικός και του έλεγαν πως θα τον περάσουν για κορόιδο ... να βρω αυτόν τον νεαρό που μοχθούσε να τα καταφέρει και του έλεγαν πως χωρίς κομπίνα δεν θα κάνει προκοπή ... 
να βρω εμένα όπως ήμουν ... 
που δεν φοβόμουν να πω αυτό που νιώθω , που δεν ντρεπόμουν για ότι κάνω , που φώναζα την χαρά και μοιραζόμουν τη λύπη ... που ζητούσα και που έδινα ...
Δεν θέλω να ζω πίσω από τις εικόνες , δεν θέλω να διαβάζω τα νέα των φίλων μου , δεν θέλω να υποψιάζομαι τι νιώθουν αυτοί που με νοιάζουν , δεν θέλω κάθε φορά που με πειράζει κάτι να χαμηλώνω το βλέμμα , δεν θέλω κάθε φορά που μου λείπεις να μη στο λέω , δεν θέλω κάθε φορά που με πληγώνει κάτι να χαμογελώ ...
Θέλω να είμαι εγώ μέσα στην εικόνα , θέλω οι φίλοι μου να μου λεν οι ίδιοι τα νέα τους , θέλω να ξέρω τι νιώθουν αυτοί που με νοιάζουν , θέλω όταν με πειράζει κάτι να το λέω αμέσως , θέλω να σου λέω συνέχεια ότι μου λείπεις , θέλω να διεκδικώ το δίκαιο μου και να χαμογελώ στη χαρά και όχι για να καλύψω τη λύπη μου ... 
θέλω να είμαι εγώ όπως εγώ θέλω .
Θέλω αλήθεια , την δική μου αλήθεια ... όχι την προσαρμοσμένη στην κοινωνία που επέλεξα να συ ζήσω ...
Αυτή είναι η δική μου η σκέψη , η δική μου επιθυμία , η δική μου ευχή για μένα ...
Να βρω τις αλήθειες μου και να πορευτώ με αυτές ...



...συνεχίζεται...

21 Σεπτεμβρίου 2012

Θέλω Νο19 ... Να ξυπνήσω ...

Είναι αυτό , που νομίζεις ότι έχεις βάλει σε σειρά τη ζωή σου , αλλά , αυταπατάσαι . Όταν ο χρόνος και η κούραση δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια για εσωτερικές αναζητήσεις και με μια , δυο φευγαλέες σκέψεις νομίζεις ότι σε γενικές γραμμές είσαι , τακτοποιημένος ...
Εδώ γελάνε ... το σύμπαν , ο δημιουργός και όποιος άλλος μπορεί να βλέπει τη σιγουριά που κρύβουν τα εκάστοτε σχέδια σου ... 
Έτσι βρέθηκα και εγώ απέναντι στον εαυτό μου , χρωστώντας του απαντήσεις  που όλο το καλοκαίρι απέφευγα να δώσω ...
Τι κάνω τόσο καιρό ? Τι άλλαξε ? Τι θα αλλάξει ? Τι κατάφερα ? 
Είμαι στο τέλος της πρώτης περιόδου , όπως το βλέπω τώρα , προσαρμογής μου στη νέα μου ζωή ... είναι η ώρα του απολογισμού μου , πριν φύγει η εποχή ... (τώρα που έφυγες και εσύ) .
Ξεκινώντας τη "χωροθέτηση" του μυαλού μου , μια έντονη , γρήγορη , δυνατή σκέψη παίρνει την πρώτη θέση στην παρέλαση των απαντήσεων μου ...
Άντεξα ! 
Άντεξα την αλλαγή , την προσαρμογή , την κούραση ... 
Άντεξα να με δω να κάνω πράγματα που πριν , ντρεπόμουν , φοβόμουν , απέφευγα ή απλώς δεν τα έβλεπα ... άντεξα να με κάνω κάτι άλλο ή ίσως αυτό που έπρεπε να είμαι τελικά ...
Έζησα ένα καλοκαίρι πρωτόγνωρο μοναδικό , πότε κουρασμένος , ταλαιπωρημένος ... πότε μαγεμένος , ευτυχισμένος ... πότε χαμένος ... πότε μοναδικός και πότε κανένας ...
Άλλαξα τα ενδιαφέροντα μου , επικεντρώθηκα σε πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμουν ... 
-Αν καθάρισα καλά , αν σερβίριζα σωστά , αν έκανα σωστές παραγγελίες , αν τακτοποίησα σωστά στο μάζεμα ...- γιατί καθάρισα , κουβάλησα , εξυπηρέτησα , σερβίριζα , παρήγγειλα ... και τα ήθελα και τα έκανα , δική μου επιλογή τα περισσότερα , δεν με υποχρέωσε κανείς ...
... και που είναι το πρωτότυπο της όλης ιστορίας θα μου πείτε ?
Άλλαξα θέση , αυτό . 
Πέρασα απέναντι ... πήγα στη θέση αυτών που με έχουν κατά καιρούς εξυπηρετήσει , σερβίρει , αυτών που εγώ πλήρωνα και έκαναν αυτό που ζητούσα .
Έγινα αυτό που μάλλον αγνοούσα ... 
Στον απολογισμό λοιπόν που μόλις ξεκίνησε για μένα έχω να μου πω ένα ΜΠΡΑΒΟ ... γιατί ξεψωνίστηκα , γιατί δεν ντρέπομαι , γιατί καμαρώνω που γίνομαι αυτός που είμαι ...
Πέρασα απέναντι λοιπόν ... και δεν έχει να κάνει με όλα αυτά που έκανα , αλλά με την απόφαση μου να αλλάξω ... με την λαχτάρα μου να ζήσω μια όμορφη ευτυχισμένη , όσο μπορώ , ζωή .
Ναι ... η ευτυχία δεν είναι κρυμμένη στα λεφτά , ούτε στη δόξα .... δεν είναι ούτε στο καθάρισμα , ούτε στο σερβίρισμα ...
Είναι εκεί που πραγματικά είσαι ο εαυτός σου , εκεί που ζεις τις αλήθειες σου , εκεί που τα πρώην ασήμαντα παίρνουν μεγάλη διάσταση , εκεί που σε αγκαλιάζει το μεγαλείο της φύσης και σε αφήνει άφωνο , εκεί που το ηλιοβασίλεμα είναι καθημερινά μοναδικό , εκεί που η απόσταση από τους φίλους σου είναι μερικά βήματα .... εκεί που ακούς το κοκόρι του γείτονα και βλέπεις τη θάλασσα από το μπαλκόνι σου στα 20 μέτρα ...
Εδώ είναι η ευτυχία μου λοιπόν τώρα ... για όσο κρατήσει, για όσο με αντέξει, για όσο δεν με πάρει πάλι χαμπάρι η ζωή και δεν μου ρίξει μια σφαλιάρα να με ζαλίσει ...
Όχι ... δεν τα έλυσα όλα , δεν ζω το χρυσό αιώνα μου ... αλλά είμαι πολύ καλύτερα από πριν και βρίσκω πάλι τον εαυτό μου ... 
Το χρωστάω αυτό ... το χρωστάω σε εσένα φίλε Γιώργο , που κάποια στιγμή μέσα στο 'χάσιμο" μου με πήρες από το πουθενά τηλέφωνο και με ρώτησες αν " ξύπνησα " ...
Ναι , ξυπνάω φίλε και σε ευχαριστώ που με καλοδέχτηκες στον κόσμο σου και με ενέταξες σε αυτόν ...



... συνεχίζεται ...

01 Μαΐου 2012

Θέλω Νο 18 ... Να φύγω ...

Ίσως ποτέ να μη σκέφτηκα σοβαρά καμία από τις μεγάλες μου αποφάσεις , ίσως να μην τις σκέφτηκα πολύ , ίσως να μην τις σκέφτηκα καν ...

Πολλές από αυτές άλλαξαν εντελώς τη ζωή μου , μου άλλαξαν τρόπο ακόμη και τόπο . 

Ήμουν μικρός όταν αυτομόλησα , ήμουν άπειρος όταν έκανα δική μου δουλειά , ήμουν φοβισμένος όταν ξεκίνησα τα ταξίδια ... είμαι όλα αυτά και άλλα τόσα , τώρα που αλλάζω τη ζωή μου ...Είμαι όμως σίγουρος πως αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει .
Κατασκεύασα δεσμεύσεις και υποχρεώσεις , ένιωσα φυλακισμένος μέσα σε ότι πέτυχα , εξαρτήθηκα από ψευδαισθήσεις ... και όλα αυτά , νομίζοντας ότι κάνω τη ζωή μου καλύτερη , ξεχωριστή , μοναδική  ...
Λάθος μεγάλο ...
Τίποτα από ότι θεωρούσα σπουδαίο δεν χρειαζόμουν για να ομορφύνει η ζωή μου .
Έτσι φτάνω στο σήμερα ...
Είναι περίπου 7.30 το απόγευμα , τελευταία μέρα του Απρίλη ... είναι η μέρα που επέλεξα να ξεκινήσω τη μεγάλη αλλαγή ...
Έχει καλοκαιρινή ζέστη και έναν εκπληκτικό ήλιο , που φροντίζει να μην σηκώνεται η τρίχα  στο χέρι , πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου που κάθομαι και γράφω αυτές τις αράδες , από το απογευματινό αεράκι της θάλασσας .
"Αδαμάντιος Κοραής" είναι το όνομα του τρόπου μεταφοράς μου στην καινούργια άγνωστη ζωή μου .
Ο ήλιος με χτυπάει στο πρόσωπο λίγο πριν βουτήξει στο νερό για να κρυφτεί και εγώ κοιτώ την θάλασσα που αφήνουμε πίσω μας ... Αυτή η μαγική εικόνα είναι τόσο σπουδαία που κάνει τη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου να μοιάζει μια μικρή ασήμαντη κραυγή από ένα ψαροπούλι στη μέση του πελάγους .
Έχει τεράστια δύναμη η φύση , να σε καθηλώσει , να σε κάνει να νιώσεις ένα τίποτα ... αλλά να σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι τα πάντα !
Στην τέλεια εικόνα που βλέπω βάζω τον δικό μου ήχο .
Βάζω στα αυτιά μου τα ακουστικά του iPhone  και ακούω το Ride like the Wind του Christopher Cross ... Αυτό επέλεξα για να ντύσει την πιο σπουδαία στιγμή της ζωής μου των τελευταίων χρόνων ... σας αφήνω για λίγο ...




Συνεχίζεται κάτω από νέες συνθήκες πια ...

27 Απριλίου 2012

Θέλω Νο 17 ... Να μη ζώ στην αυταπάτη .



Οι γονείς μου ήταν καλοί και ήσυχοι άνθρωποι ...
Ο πατέρας μου θαλασσοδέρνοταν για να μας μεγαλώσει και να μη μας λείψει τίποτα , και η μάνα μου έκανε το θηριοδαμαστή μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο παιδιά ...
Χωρίς ανούσιες υπερβολές , είχαμε ότι ζητά μια οικογένεια για να έχει μια αξιοπρεπή ζωή ...
μάθαμε και εμείς χωρίς στερήσεις να είμαστε ευχαριστημένοι με ότι είχαμε και με ότι από σκληρή δουλειά μπορούσαμε να αποκτήσουμε ...
Αυτό δείχνει ότι τα πρότυπα μου δεν ήταν λάθος ούτε απείχαν πολύ από την εσωτερική πραγματικότητα της χώρας που μεγάλωσα . 
Όλα καλά λοιπόν ... όλα καλά ώσπου , βγήκα στην παραγωγή  και άρχισα να κερδίζω τα δικά μου χρήματα . 
Φυσικά τίποτε στην αρχή της "καριέρας" μου ώς εργαζόμενου δεν έδειχνε την παράξενη εξέλιξη που θα είχε η όλη διαδικασία διαχείρισης δύναμης και  πλούτου που , νόμιζα πως απέκτησα αργότερα ...
Κάπου εκεί αρχίζει η αυταπάτη μου ... 
όταν πια βρισκόμουν μέσα στο "κύκλωμα" , όταν περνούσαν από τα χέρια μου πολλά για τα δεδομένα της βαρύτητας των συναλλαγών  χρήματα ... όταν συναλλασσόμουν με ότι σπουδαίο και λαμπερό πρόσωπο ήταν στην επικαιρότητα , όταν ήμουν "μέσα στα πράγματα" ...
Εύκολα χρήματα , εύκολες φιλίες , σχέσεις , υποσχέσεις , παρέες, συζητήσεις ... 
και όσο πιο βαθιά και μόνιμα βρισκόμουν στο χώρο του entertainment  της διασκέδασης του ψευτοπολιτισμού ... τόσο πιο ρηχές ήταν οι απόψεις μου για όλα , τόσο πιο άδειες αγκαλιές έδινα και έπαιρνα , τόσο πιο άσκοπες φιλίες συντηρούσα , τόσο πιο χαμένες ώρες ξόδευα για το τίποτα...
Βλέπεις είχα την ατυχία να συμβαδίζω με την εποχή ... που όλα είχαν ένα λαμπερό περιτύλιγμα , και στην καλύτερη ένα άδειο περιεχόμενο ...
Ήταν όλα υπέρ της ζωής που νόμιζα πως ήταν αυτή που είχα ονειρευτεί ... 
Έτσι βρέθηκα να έχω ανάγκες που δεν τις γνώριζα ποτέ πριν ... γιατί φυσικά είχα φτάσει στο σημείο να κερδίζω την εβδομάδα όσα βγάζει ένας χαμηλόμισθος το χρόνο σήμερα .
Για τα δεδομένα ενός φυσιολογικού ανθρώπου ήταν πολλά ... για άλλους που γνώριζα  -την έβγαζα καθαρή αλλά με ζόρια- !!!
Το σπίτι στη Βούλα που νοίκιαζα αν και μικρό (?)  , 100 τετραγωνικά περίπου , ντρέπομαι ακόμη και τώρα να αναφέρω πόσα χρήματα μου κόστιζε , δικαιολογούσε το Status μου επειδή είχε πισίνα και κλειστό πάρκινγκ ... 
η Mercedes που μετά έγινε Porsche αλλάχτηκε με κάτι πιο σπάνιο και ακριβό , ένα Crossfire cabrio , γιατί με ακολουθούσε παντού και ήταν η επιμήκυνση του ανδρισμού μου , οπότε εκεί δεν έπαιζαν οικονομίες και γυφτιές ...
Τα ταξίδια μου ( το μόνο καλό που συνέβαινε ) ήταν συχνά και παντού ...
Όσο πιο εντυπωσιακό το όνομα του προορισμού , τόσο πιο μεγάλη η εκδήλωση θαυμασμού από το συρφετό που φρόντιζα πάντα να με περιβάλει ...
Στην Ελλάδα είχε ( γιατί ελπίζω και εύχομαι να τελειώνει ) την εξέχουσα σημασία το φαίνεσθαι 
, το ποιόν ξέρεις και όχι ποιος είσαι ... πρωτεύον θέμα ήταν οι χωρισμοί , οι γάμοι , οι ψευτοσχέσεις των επωνύμων  ... 
Πουτάνες , τελειωμένοι , αμόρφωτοι , ατάλαντοι , άσχετοι , βλαμμένοι ... στον ίδιο ντορβά με επιστήμονες , καλλιτέχνες , σοβαρούς και αξιόλογους ανθρώπους ... Ισοπεδωμένα όλα ...
Και όταν κυνηγάς το εύκολο χρήμα , την εφήμερη δόξα , την αναγνώριση των υπολοίπων ... δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς , δεν βλέπεις που πας , δεν καταλαβαίνεις την κατηφόρα ...
Έτσι βρήκε η Νέα Τάξη Πραγμάτων τη χώρα απροετοίμαστη ... και μένα μαζί . 
Έγιναν όλα ξαφνικά , πριν προλάβω να αντιδράσω έφαγα μια σφαλιάρα από τη ζωή που μέχρι να πεθάνω θα την μνημονεύω ... έτσι γνώρισα την κρίση ...
Έτσι αλλάζουν ΟΛΑ στη ζωή μου ...


Συνεχίζεται ....

26 Απριλίου 2012

Θέλω Νο 16 ... Να θυμάμαι την αρχή ...




Όταν άρχισα να συγκρατώ τις εικόνες ως πληροφορίες , ήταν κάπου στις αρχές του 1970 ...
Ο πατέρας μου , είχε μια φλορέτα που την αποσυναρμολογούσε σε κάθε επιστροφή του από ταξίδι , την γυάλιζε και την ξανασυναρμολογούσε , για να την κάνει βόλτα ... μαζί και εμάς ... μέχρι να την ξανασκεπάσει πριν φύγει πάλι ταξίδι ... 
Πέρασαν χρόνια να του πούμε ότι όσο έλειπε , μάθαμε  όλοι πάνω της να οδηγούμε μηχανάκι ... μοτοσακό , κατά τα λεγόμενα του ...
Η γειτονιά έσφυζε από ζωή ... από τα γέλια ή τις φωνές στα παιχνίδια των παιδιών , ή από τις φωνές των μανάδων μας για να "μαζευτούμε" σπίτι .
Το Φίατ 127 ήταν το πιο διαδεδομένο αμάξι , η δραχμή ήταν στη ζωή μας , το μπακάλικο ήταν η αγορά μας , ο φούρνος ο καθημερινός προορισμός μας , αλλά και ο λόγος να κάνει "πασαρέλα " στη γειτονιά  το κρέας με τις πατάτες , κάθε Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία ...
Το σουβλάκι είχε 3 δραχμές , η σοκοφρέτα 1,50 και η τσίχλες 50 λεπτά της δραχμής ...
Το λεωφορείο ήταν μπλε ,  είχε εισπράκτορα  που έλεγε συνεχώς από ένα βουλωμένο μικρόφωνο  "προχωράτε μπροστά παρακαλώ" , και το εισιτήριο είχε 1 δραχμή ...
Το ζάσταβα ήταν "καλό" αυτοκίνητο ...
Μετά ξαφνικά κάπου στις αρχές του 1980 ... πολιτικοποιηθήκαμε , συνδικαλιστίκαμε , αφισσοκολήσαμε... βγήκαμε στις συγκεντρώσεις και φωνάζαμε να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και να μην μπούμε ποτέ στην ΕΟΚ ... 
Ο Αντρέας μας μάγεψε ως έθνος ... το δημόσιο έγινε το όνειρο κάθε πικραμένου , η πονηριά έγινε τρόπος ζωής , η δωροδοκία και το τάξιμο αναπόφευκτο κομμάτι μας , η λαμογιά εθνικό μας σπορ... 
Η μεσαία τάξη ήταν γεγονός ...
Κάπου προς το τέλος της δεκαετίας ξεσπούν τα σκάνδαλα ... λεφτά σε κουτιά , λεφτά σε ομάδες , λεφτά σε τσέπες πολιτικών ...
Αρχίζουν δικαστήρια ... 
ένοχοι πολιτικοί , απενοχοποιημένοι δημοσιογράφοι , σοφιστικέ πολίτες που κρίνουν τους πάντες , αλλά δεν έχουν πολιτική παιδεία ... και έτσι κάπου στις αρχές του 1990 , εμφανίζεται ο Μητσοτάκης ...
Για λίγα χρόνια ζούμε μοναδικές αλαξωκολιές ... στην πολιτική , στην τέχνη , στον τύπο ...
μπαίνει στη ζωή μας το life style , μαθαίνουμε ονόματα από μοντέλα ανά τον κόσμο , αρχίζουν οι πρώτες αγγλικές λέξεις να υπάρχουν στην καθημερινότητα μας ...
Επιχειρηματίες νυχτερινών κέντρων εμφανίζονται από το πουθενά "με όλας τας τιμάς " και τα σκυλάδικα γίνονται τόπος λατρείας , εξαργύρωσης , βλακείας , ανασφάλειας , επίδειξης και αναγνώρισης ...
Προς το τέλος της δεκαετίας σχεδόν όλοι οι Έλληνες διαβάζουν οικονομικές εφημερίδες ... μιας και έχουν παίξει τις οικονομίες τους , τα δανεικά τους , το βιός τους όλο  στο χρηματιστήριο . 
Ειδικοί , παπαγαλάκια , πληροφορίες από κολλητούς , καταστρέφουν τον πληθυσμό μιας χώρας... που έχει χρεωθεί για να ζήσει το όνειρο ...
Βιαστικά και χωρίς πολύ προγραμματισμό στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 μπαίνουμε στα βαθιά της Ευρώπης και περνάμε τα απωθημένα τις ταινίας " καλώς ήρθε το δολάριο " στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ... έχουμε πια ευρώ !


Συνεχίζεται σύντομα ...

08 Μαρτίου 2012

Θέλω Νο 15 -- Να αλλάζω ...

Υπήρξαν φορές στη ζωή μου που με έπιανε μια λύσσα να φύγω από όπου και να βρισκόμουν , να αλλάξω σπίτι , περιοχή , πόλη , χώρα ... να αλλάξω αυτοκίνητο , στέκια , συνήθειες ... να αλλάξω στυλ , ρούχα , μουσική ... να τα αλλάξω όλα ...
Πίστεψα πολλές φορές στη "διαδρομή" ότι μάλλον τίποτε δεν με ικανοποιεί , ότι δεν τα έχω βρεί με τον εαυτό μου , ότι βαριέμαι και δεν ξέρω να  χαίρομαι ...
ότι φταίω εγώ γενικά εξ'ολοκλήρου ...
Μπορεί να ήταν και έτσι μερικές φορές  ...
κανείς δεν γεννιέται γκουρού , ούτε είναι εύκολο να γίνει ... αλλά τώρα που κοιτώ προς τα πίσω , βλέπω ότι τις περισσότερες φορές ήταν επιβεβλημένο να αλλάζω ...
"Η αλλαγή είναι η διαδικασία , η οποία αφήνει το μέλλον να εισβάλλει στις ζωές μας."
Δεν νομίζω να γνώριζα ( αν γνωρίζω κάτι ) ούτε τα μισά από αυτά που ξέρω και έχω ζήσει , αν δεν άλλαζα συχνά ζωή !!!
Η ανάγκη μου για αλλαγή , με ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο , με έκανε να δοκιμάζω διαφορετικές δουλειές και ασχολίες , με έκανε να πειραματιστώ για νέες εμπειρίες σε όλους τους τομείς ... 
είναι ο λόγος που στις μεγάλες μου "κατηφόρες" με έσωζε  ... 
Και όποτε και αν "έδενα σε λιμάνι" δεν οφειλόταν στην κούραση της αλλαγής ... πάντα υπήρχε μια εσωτερική ανάγκη να κάνω ένα διάλειμα , να μαζέψω , να μάθω , να συγκρίνω και μετά να συνεχίσω ...
-Μεγάλωσα όμως , άλλαξαν λίγο ως αρκετά οι αντοχές μου ... μετριάστηκε η επιθυμία μου για καινούργιες καταστάσεις , ένιωσα αρκετά γεμάτος από εμπειρίες και εικόνες ... και εδώ και καιρό δεν έχω ακραίες τάσεις αλλαγής , πέραν των ταξιδιών που είναι το μεγάλο μου πάθος ...
Είναι και οι άνθρωποι που σε κάνουν να θέλεις να μένεις σταθερός σε ένα μέρος ... η ζωή που έφτιαξες μαζί τους , οι συνήθειες σας , οι βόλτες σας ... οι υποχρεώσεις ...
Και ενώ μέσα μας πολλές φορές ένας επαναστάτης φωνάζει για αλλαγές , ο έξω μας εαυτός , δουλεύει , υπάρχει , συνδιαλέγεται , συναλλάσεται αλλά ...προσαρμόζεται για να επιβιώσει ...
-Εκεί κάπου μπαίνει στη ζωή μας η ΚΡΙΣΗ ... υπήρχε , πάντα υπήρχε , παντού υπήρχε ... 
όλα περνούσαν την κρίση τους ... οι αξίες , η τιμή , η φιλία , η μπέσα , η ηθική , οι σχέσεις  ... απλά η ανεπίσημη ονομασία ήταν - προτεραιότητες - ...
Είχαμε όλοι διαφορετικές ... και όχι μόνο μεταξύ μας αλλά και κατά καιρούς μέσα μας άλλαζαν σειρά ανάλογα με  τις εκάστοτε ανάγκες μας ...
-Δέν είναι η κρίση ηλικίας , ούτε η οικονομική κρίση  ο λόγος που μπορεί να με  κάνει να θέλω "ΤΗΝ" αλλαγή στη ζωή μου ... ούτε με έπιασε ξαφνικά μανία να διαγράψω τα πάντα ...
Απλά είναι η ώρα στη ζωή μου που πρέπει να μου κάνω ένα δώρο ... την ποιότητα ζωής που μου αξίζει ...
-Ντριννν το τηλέφωνο ....( έβαλε ο "θεός" ένα φίλο να με πάρει τηλέφωνο που είχαμε να μιλήσουμε αρκετό καιρό και να με ρωτήσει ξαφνικά και από το πουθενά τι κάνω ακόμη εδώ ...? ) 


Έτσι κάπως θα ξεκινήσει  η πιο ουσιαστική  αλλαγή της ζωής μου ...
Κρίση είναι μια αλλαγή που προσπαθεί να συμβεί.
( Συνεχίζεται .... )

15 Φεβρουαρίου 2012

Θέλω No 14 -- Να διαμαρτύρομαι , να διεκδικώ , να ξεχωρίζω ...

Είχα βαρεθεί να βλέπω εκ του ασφαλούς ,  να τρέχουν , να διεκδικούν άλλοι για μένα ή να φωνάζουν για το δίκιο μου ...  - όπως νόμιζα τουλάχιστον .
Αποφάσισα λοιπόν να συμπαρασταθώ , στους άλλους , αλλά και σε εμένα , να βγώ να τρέξω να φωνάξω να απαιτήσω ... για τα δικά μου , αλλά και για των άλλων ...
Την κυριακή  στις 12 του φλεβάρη πήγα και εγώ στο Σύνταγμα ... όρθωσα το ανάστημα μου μπροστά στο "Ναό" της Δημοκρατίας , στριμώχτηκα με τους συμπολίτες μου , γέμισα τα πνευμόνια μου αέρα και ... άρχισα να φωνάζω ...
Γι'αυτά που μου έταξαν και δεν έγιναν , γι'αυτα  που έγιναν και δεν τα ζήτησα , γι'αυτά που θα ήθελα να γίνουν και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν , γι'αυτά που θα γίνουν χωρίς κανείς να με ρωτήσει ... γι'αυτά που γίνονται και δεν τα γνωρίζω ...
Ήταν νωρίς το απόγευμα και μαζεύονταν ο κόσμος ακόμη ... αλλά ήμασταν  πολλοί , ήμασταν ήδη πλήθος ... ένα πλήθος πολύχρωμο , πολύπλοκο , ηλικιακά πλούσιο ...
έβλεπα πρόσωπα γεμάτα πάθος να με οδηγούν η να οδηγούνται από εμένα στα συνθήματα , στίς χειρονομίες ...
έβλεπα πρόσωπα σκαμένα από τον χρόνο να ζητούν με όλη τους τη δύναμη δικαίωση ...
έβλεπα πρόσωπα φρέσκα που ο χρόνος είναι ακόμη φίλος τους να ζητούν λύση , λύτρωση , ελπίδα ...
Ήμουν και εγώ ένας από το πλήθος , ήμουν πλήθος μόνος μου ... παθιάστηκα ... φώναζα με τη γροθιά μου σηκωμένη στον αέρα... και ξαφνικά ... ήλπιζα , αναθάρεψα ... σκεφτόμουν ότι βάζω ένα λιθαράκι στην ανατροπή της ιστορίας  , στο δικαίωμα να ονειρεύομαι και να ελπίζω ...
Ήμουν ευτυχισμένος κείνες τις στιγμές , ήμουν σπουδαίος , θαρραλέος ...
-Έσκυψα για λίγο το κεφάλι να διαβάσω ένα μήνυμα στο κινητό μου ... ήταν στη συγκέντρωση και φίλοι μου που είχαμε πεί να συναντηθούμε ,
ήταν η Κασιανή , η Μαρκέλα , η Λίζα ...
Σκοτείνιασε ξαφνικά , σταμάτησαν όλοι οι ήχοι μονομιάς ...
ένας στιγμιαίος  αλλά διαπεραστικός πόνος στα αυτιά και στα μάτια με έκανε για δευτερόλεπτα να χάσω τον χρόνο και τον τόπο που βρισκόμουν ...
Γιατί ? τι είχα κάνει ? τι είχαμε κάνει ?
... μας έριξαν χειροβομβίδα κρότου  λάμψης ...
Πόσο απειλιτικό είναι να διεκδικείς ,να φωνάζεις το δίκιο σου ... να στέκεσαι ειρηνικά και να απαιτείς την αλήθεια ?
- Άρχισα να τρέχω μαζί με το πλήθος ... ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα στο κάτω μέρος της πλατείας  ...
βρισκόμουν μέσα σε ένα αποπνυκτικό σύννεφο από δακρυγόνα ... η ανάσα μου γινόταν όλο και πιο δύσκολη , τα μάτια μου έτσουζαν ... με δυσκολία διέκρινα τους γύρω μου ...
Ένα χέρι με τράβηξε και με πήγε κοντά σε μια φωτιά - ποτέ δεν είδα σε ποιόν ανήκε αυτό το χέρι μέσα στο χαμό -  έτσι άρχισα να αναπνέω σιγά σιγά ... κάποια άλλα χέρια μου άπλωσαν στα μούτρα μια άσπρη κρέμα για να μπορώ να βλέπω , μού έδωσαν ένα μαντίλι να βάλω στο πρόσωπο ...
Έπιασα πολλά χέρια , είδα πολλά κλαμένα πρόσωπα , ένιωσα πολύ έντονα να μου συμπαραστέκονται οι γύρω μου ...
ο φόβος , ο πόνος , η αγωνία μου , μπλεκόταν με την  ευγνωμωσύνη πού ένιωθα για τους "σωτήρες" μου ...
Άρχισα να κατεβαίνω την Ερμού , γιατί όπως μου είπαν είχε μαζευτεί  και εκεί κόσμος , όπως και  σε όλους τους δρόμους γύρω από την πλατεία , που ανασυντασονταν για να συνεχίσει τη διαδήλωση και για να πάρει αέρα ...
Έκατσα αρκετή ώρα στην Ερμού , είχα την ευκαιρία να ανασυνταχτώ και εγώ ... και το χρόνο να σκεφτώ τον παραλογισμό που ζούσα ...
Οι "μπάτσοι" , τα Ματ και ότι άλλο μας κυνηγούσε -γιατί αλήθεια ?- εκείνο το βράδυ , είναι και αυτοί σαν  εμάς ... εργαζόμενοι , και πολύ χαμηλά μάλιστα αμειβόμενοι , είναι γονείς , είναι αδέλφια , είναι φίλοι μας , γείτονες ... είναι σαν εμάς ...
Είχα βγεί να φωνάξω και για το δικό τους δίκαιο , να διεκδικήσω και τα δικά τους συμφέροντα .... αφού ζούμε στην ίδια χώρα , μας κυβερνούν τα ίδια ζώα ...
Πόσο παράλογο μου φαίνόταν όλο αυτό ...
Ο κόσμος είχε αρχίσει σιγά σιγά να διαλύεται και εγώ κατηφόριζα πρός το Γκάζι για να πάω στο μαγαζί ...
-Έβλεπα σκιές και όχι πρόσωπα πια ... όσους προσπερνούσα ήταν σχεδόν καλυμμένοι τελείως ... κρυμμένοι ...
Είχαν λοστούς στα χέρια , σφυριά ... είχαν στουπιά με φωτιά ...
Ένας μικρόσωμος χτυπούσε με μανία τα τζάμια ενός εμπορικού καταστήματος που πουλούσε παπούτσια ...
 μια άλλη παρέα από 5-6 άνοιγαν τα ρολλά μιας τράπεζας με λοστούς και πριόνια ... πέταγαν παντού φωτιές ...
Τι γινόταν ?


( Συνεχίζεται .... )




02 Φεβρουαρίου 2012

Θέλω No 13 -- Να μη ξεχάσω τις Μυρωδιές --

Τώρα πια μετά από τόσα χρόνια μπορώ να πω πως η μάνα μου ήταν πραγματικά πολύ καλή νοικοκυρά ... και δεν είναι τυχαία ανακάλυψη ... απλά ζω μόνος πολλά χρόνια για να καταλάβω τα ζόρια που θέλει ένα σπίτι για να το βγάλεις πέρα και βλέπω και σπίτια φίλων , που έχουν μάνα ή σύζυγο ή "γυναίκα" τέλος πάντων σπίτι τους ,  πως τη βγάζουν "καθαρή" .
Για εργένης θα'λεγα πως το σπίτι μου είναι σε γενικές γραμμές μαζεμένο κ καθαρό ... καλά δεν συγκρίνομαι με τη μητέρα και φυσικά ούτε με την αδελφή μου την Ειρήνη που έγινε κατ'εικόνα  της ....
Δεν είναι όμως η καθαριότητα του σπιτιού το θέμα μου ούτε η λάτρα του ... η αναφορά μου απλά ξεκινάει από αυτό , γιατί οι πρώτες μας "εμπειρίες"  από μυρωδιές  είναι  μέσα στο σπίτι μας ...
Τα φρικτά πρωινά που με ξύπναγε η μάνα μου να πάω σχολείο , που χρησιμοποιούσε όλους τους τρόπους για να με κάνει να σηκωθώ από το κρεβάτι , είναι μια τραυματική εμπειρία , πιστεύω για κάθε παιδί , αλλά στη δική μου περίπτωση συμπληρώνετε από μια πολύ όμορφη ανάμνηση .... τις μυρωδιές ... τις μυρωδιές που δημιουργούσε η μανούλα ...
- Είχε ανοίξει από νωρίς τα παραθυρόφυλλα να "αεριστεί"  το σπίτι , και τα αρώματα κάθε εποχής έλουζαν το χώρο πολύ πριν σηκωθούμε ,  να πάει ο καθένας στον προορισμό του ...
Σε προάστιο της Αθήνας μεγάλωσα , αλλά 30 χρόνια πίσω οι γειτονιές υπήρχαν και είχαν ακόμη πολλές μυρωδιές για να μπορώ τώρα να τις περιγράψω ...
( το καυσαέριο εμφανίστηκε λίγο αργότερα στη ζωή μας )
 Πρίν "βγω" από το σπίτι είχα γεμίσει τα πνευμόνια μου με το άρωμα της καθαριότητας και της λάτρας που είχε ξεκινήσει η μητέρα από νωρις , αλλά και της μυρωδιάς του πρωινού που πάντα μας ετοίμαζε πριν της αδειάσουμε τη γωνιά ...
Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως δεν ήταν μόνο το γάλα με κακάο ή το ψωμί με μερέντα ή ότι άλλο μασουλούσα τα πρωινά που τώρα μου έρχεται σαν μυρωδική ανάμνηση ... αλλά η μυρωδιά της Αγάπης που υπήρχε σε ότι μας ετοίμαζε ...
Αυτό είναι που θυμάμαι ... η μυρωδιά της αγάπης και της φροντίδας ...
Αφού έβγαινα από το σπίτι και μέχρι το σχολείο  με περιτριγύριζαν αρώματα που τότε δεν περίμενα πως θα μου έμεναν τόσο δυνατή ανάμνηση ...
Η μυρωδιά από το αγιόκλημα του γείτονα , από το ζεστό ψωμί του φούρναρη ,
τα καθαρά ρούχα των παιδιών , την πλαστελίνη , τα τετράδια , το πλαστικό που ντύναμε τα βιβλία ...
-Μεγαλώνοντας ,  άλλαζαν οι μυρωδιές ... γίνονταν πιο πολύπλοκες , λιγότερο αθώες , πότε πιο δύσκολες και πότε υπερβολικά γνωστές ...
Οι μυρωδιές από τις αίθουσες χορού ,
από τον ηλεκτρικό  μεσημέρι με ζέστη , γεμάτο κόσμο ...
από το θάλαμο στο στρατόπεδο, από το βενζινάδικο που δούλεψα ...
αλλά και από το χώμα πρίν την ανοιξιάτικη βροχή , από τη θάλασσα μεσημέρια καλοκαιριού ,το φρέσκο ποκ κορν στα  σινεμά  ...
Κάθε μυρωδιά είναι και μία ανάμνηση , μια εικόνα , ένας άνθρωπος , ένα συναίσθημα ή πολλά ... είναι η στάμπα που μπαίνει σε κάθετι που ζει μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μας , συνοδέυει σιωπηλά τη ζωή μας ...
Έζησα με πολλές και έντονες μυρωδιές , με μοναδικές αλλά και με κοινές ...
 όμως  από το ατύχημα  και μετά που είχα , έχασα την όσφρηση μου ...
ευτυχώς δεν έχασα τις μνήμες και  τις εικόνες της ,
απλά θα'θελα  κατά καιρούς να "γευτώ" καινούργιες μυρωδικές εμπειρίες που δεν πρόφτασα να μάθω ...
Τότε κάνω μια βουτιά στο μυαλό και μυρίζω με το νου , την αγάπη της μανούλας , τα παιχνίδια με τους φίλους , τα ταξίδια στον κόσμο , τον ερωτικό φόβο αλλά και την χαρά και τόσα πολλά  ...
και μετά ανοίγω τα μάτια και σε βλέπω ... και όλες οι αισθήσεις γίνονται μία .... δεν ξέρω πως ή αν πρέπει να το περιγράψω αλλά η μυρωδιά σου είναι πάντα μαζί μου ....


( Συνεχίζεται .... )

24 Ιανουαρίου 2012

T.T.D. No12 -- Να ενώσω τα "στάδια" της ζωης μου


Επιλογές , τύχη , συγκυρίες  καθορίζουν την πορεία της ζωής μας , την ποιότητα  ακόμη και τη διάρκεια της ...
Φυσικά υπάρχουν φορές που προκαλούμε μόνοι μας ότι μας συμβαίνει ... είτε άθελα μας είτε για να αλλάξουμε , όπως νομίζουμε , τον ρου της δική μας ιστορίας ...
Στην δική μου περίπτωση το βιβλίο της ζωης μου θα είχε τη σελίδα 1 πολλές φορές ...
Αν χωρίσω σε " περιόδους " τα μέχρι τώρα χρόνια μου , είναι σαν να έχω ξαναγεννηθεί  αρκετές  φορές ή σαν να με κλωνοποιούσαν ... και έχοντας πολλά κοινά γνωρίσματα οι εκάστοτε εαυτοί μου ζούσαν διαφορετικές ζωές ...

- Η παιδική μου ηλικία ήταν αρκετά χαρούμενη με πολλά υπαρξιακά αλλά και πολύ αγάπη πολύ ζεστασιά και αρκετά πονηρή ... Είχα πάντα την εντύπωση ότι τα υπόλοιπα παιδάκια της ηλικίας μου ήταν διανοητικά καθυστερημένα , άσχετα αν ήταν καλύτεροι μαθητές από εμένα ... μιας και άρχισα να σκέφτομαι σαν ενήλικας πολύ νωρις και δεν μπορούσα να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τους συνομήλικούς μου ... 
Αυτό με οδήγησε να έχω και  φίλους αρκετά μεγαλύτερους από εμένα , από τη μία καλό για την εξέλιξη μου , από την άλλη καταστροφικό γιατί έχανα "επεισόδια" από την ηλικία που δεν επιστρέφετε ποτέ και που καθορίζει ( μάλλον) ολόκληρη τη ζήση μας ...
Είχα το δικό μου εισόδημα πολύ νωρίς , εργαζόμουν τα σαββατοκύριακα, στις διακοπές , όποτε δεν είχα σχολείο και ήμουν πολύ περήφανος  που είχα τα δικά μου χρήματα για τις βόλτες στο λούνα πάρκ , το σινεμά και για τίς αγορές από το ψιλικατσίδικο της γειτονιάς ...
Είναι μια περίοδος της ζωής μου που θυμάμαι με πολύ αγάπη ... 
- Η εφηβεία μου ήταν πολύ σύντομη ( μάλλον ) γιατί  έχω συγκρατήσει ελάχιστα γεγονότα από αυτή ...  Σκόρπιες σκηνές , πρόσωπα , αισθήματα ... δεν έχω κάτι που να θέλω να ξεχάσω αλλά ούτε και κάτι που να θέλω να  θυμάμαι ... πολύ πονηριά,  άστατο σέξ και πολύ κρυφτό από πολλά και από πολλούς ... 
Μηδένισα νωρίς το κεφάλαιο αυτό μάλλον γιατί είχα την ανάγκη αλλά και έπρεπε να μεγαλώσω γρήγορα .
-Η μετεφηβική ηλικία μου μάλλον ή δεν υπήρξε ποτέ μιάς και άρχισα τα ¨ενήλικα" πολύ νωρίτερα από το κανονικό ή δεν μπορώ να την προσδιορήσω μιάς και είναι άγνωστη χρονικά για μένα η τοποθέτηση της ... οπότε "πηδάω¨ και αυτή την περίοδο για να συνεχίσω .
-Είχα βγεί από νωρίς στην παραγωγή , κατά συνέπεια έπρεπε να αντιμετωπίζω σοβαρότερα τη ζωή , γνώριζα πολλούς και διάφορους μεγαλύτερους ανθρώπους απο εμένα , είχα συναλλαγές αρκετά σκληρές καμιά φορά και γενικά είχα μπεί στον κόσμο των μεγάλων χωρίς πολύ ¨φροντηστήριο"…
-Η πρώτη φάση στην επαγγελματική μου ζωή ήταν πολύπλοκη , αστεία και μερικές φορές επικίνδυνη .
Πέρασα από διάφορα "πόστα" και έκανα  απίθανες δουλειές προσπαθώντας να βγάλω τα δικά μου χρήματα ... πάντα όμως με ότι και να ασχολήθηκα πορωνόμουν και ήθελα να είμαι ή να φαίνομαι ότι ειμαι , ένας από τους καλύτερους ... 
( τηλεφωνητής , πωλητής σε ότι υπήρχε , βενζινοπώλης , ταμίας σε Σινεμά , μεταφορέας σε κατεψυγμένα , σερβιτόρος , delivery boy , ντυμένος πίτσα για promotion είναι μερικά από τα επαγγέλματα μου ,  άσχετα φυσικά με την μετέπειτα πορεία μου ) ...
"Πηδάω" λοιπόν ξανά και αυτή την περίοδο για να περάσω στα επόμενα ...
- Όπως σε  όλα έτσι και στην απόφαση μου να ανοίξω δική μου επιχείρηση την πρώτη φορά ήμουν αρκετά νέος  ... 
Στα 21 μου χρόνια ήταν η πρώτη μου προσπάθεια και συνέχισα για μια πενταετία ... βγάζοντας αρκετά χρήματα και γρήγορα και φυσικά τρώγοντας τα με μεγαλύτερη ταχύτητα και με συνέπειες που θα προτιμούσα να ξεχάσω ... 
Στο Βιογραφικό μου τότε 3 επιχειρήσεις  και συνολικά 28 εργαζόμενοι σε εμένα !!! 
Φυσικά και φεύγω από αυτή την περίοδο γιατί ακόμη και τώρα που τα γράφω αγχώνομαι .
-Ενδιάμεσα και παράλληλα με ότι έκανα εννοείτε ότι δούλευα νύχτα ( μπουζούκια you know ) 
και είχα αρχίσει να έχω το "κοινό " μου ... είτε συνεργάτες είτε εργοδότες είτε πελατάκια ...
Είχα μπεί στον χώρο , στο κύκλωμα όπως μου έλεγαν , και είχα πάντα δουλειά ... και επειδή ήμουν καλός στη δουλειά μου ( έτσι μου έλεγαν ) και επειδή ήμουν καλό παιδί και συνεργάσιμο ( πάλι έτσι μου έλεγαν) ...
Από τη δουλειά μου έμαθα ότι και αν έμαθα , γνώρισα , ταξίδεψα , αγάπησα , χώρισα , έβγαλα λεφτά , έχασα λεφτά , έκανα φίλους , έχασα φίλους , έζησα χλιδές αλλά και μεγάλες πείνες ...

- 18 μήνες στρατού δεν έχω αναφέρει ακόμη  όχι γιατί δεν θέλω να θυμάμαι αυτή την περίοδο αλλά γιατί πρέπει να αναφερθώ κάποια στιγμή χωριστά , ισως στους ομορφότερους 18 μήνες της τότε ζωής μου ...



Έχει πολύ συνέχεια ... :-)

28 Νοεμβρίου 2011

Θέλω. No 11 - Να σώσω έστω έναν άνθρωπο .

Είναι πολύ βασικό ( νομίζω ) για την ψυχική υγεία να μη παραμυθιαζόμαστε ... όχι τόσο από αυτά που μας λένε οι άλλοι ή γι'αυτά που προσπαθούν να μας πείσουν ...
 όσο από αυτά που εμείς προσπαθούμε να πιστέψουμε πως θέλουμε ή αυτά πού χρησιμοποιούμε ως δικαιολογίες για να μη κάνουμε το πραγματικά σωστό ...
Είναι πιο απλό από όσο ακούγετε στην πράξη ... και μπήκα στην διαδικασία να αρχίσω τις αλήθειες με εμένα  , περισσότερο από ενοχές παρά από αυτογνωσία !
-Την πρώτη φορά που πήγα να δώσω αίμα ήταν πρίν πολλά χρόνια για τον πατέρα ενός φίλου , το έκανα από υποχρέωση , αφού μπορούσα κιόλας , και νόμιζα  ότι το χρέος μου στην ανθρωπότητα το είχα  εκπληρώσει με αυτή μου την πράξη ...
Αργότερα χρειάστηκε αίμα ο δικός μου πατέρας για μια επέμβαση που έκανε και η μητέρα μου αρκετές φορές στην προσπάθεια  της να σωθεί από τον καρκίνο ...
Ήταν οι φορές που με πλήγωνε που δεν μπορούσα να δώσω αίμα , μιάς και είχε προηγηθεί το δικό μου ατύχημα , και έψαχνα φίλους που και να μπορούν αλλά και να θέλουν να μπούν σε αυτή τη διαδικασία ...
Μεγάλο ψέμα ο φόβος , όταν από την πράξη σου μπορεί και να σωθεί κάποιος ... και οι δικαιολογίες τις περισσότερες φορές αστείες μπροστά στο μεγαλείο της πράξης αυτής .
Έτσι και εγώ  για χρόνια χρησιμοποιούσα την ίδια δικαιολογία που λένε πολλοί , σε σχέση με τη δωρεά οργάνων , ότι θα με "φάνε λάχανο" πριν της ώρας μου οι γιατροί σε κάποιο ίσως σοβαρό δικό μου χειρουργείο για να σκορπίσουν τα "μέσα" μου σε τιμή ευκαιρίας ή σε κάποιον δικό τους ... και δεν το συζητούσα καν ...
Πόσο ηλίθιο και εγωιστικό από μέρους μου να θέλω να σαπίσουν , ή να καούν , μαζί μου τα άχρηστα μετά το  last goodbye όργανα μου , ενώ μπορεί να δώσω ζωή σε έναν ή και περισσότερους γύρω μου ...
Φαντάσου πόσο σπουδαίο είναι να χτυπάει η δική σου καρδιά σε ένα άλλο σώμα , να βλέπει κάποιος άλλος με τα δικά σου μάτια  ... όταν όλα εσένα θα σου είνα άχρηστα ... πόσο σπουδαίο είναι να γίνεις ένας μικρός θεός για κάποιον όταν εν ζωή δεν τόλμησες καν να το σκεφτείς  ...
Μακάβριο ;  καθόλου ... πραγματικότητα ...
Έτσι έγινα δωρητής οργάνων περνώντας από την ανασφάλεια της άγνοιας στη περηφάνια της προσφοράς ...
Υπάρχουν καθημερινές ενέργειες που μπορεί ο καθένας μας να κάνει για να ανυψωθεί πνευματικά και να νιώσει τη Χαρά της σπουδαιότητας που κρύβει κάθε πράξη προσφοράς ... Απο το να βοηθήσει ένα φίλο απλώς ακούγοντας το πρόβλημα του
... Μέχρι δίνοντας αίμα για έναν άγνωστο ...
Εκπαιδευομαστε στην καλοσύνη μαθαίνουμε απο αυτή και γινόμαστε πρεσβευτές της ανθρωπιάς αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία που τείνει να γίνει δεδομένη ...
Ήθελα να μη γυρίζω το κεφάλι στην
ανάγκη των άλλων να εξαντλώ τις πιθανότητες να φανώ χρήσιμος και τέλος να νιώθω μικρός θεός όσο πιο συχνά μπορώ ... Είναι ένας τρόπος να εκτιμήσω το έργο του πραγματικού ...

Κάτι ξεκίνησα να κάνω ...

...συνεχίζεται...


24 Νοεμβρίου 2011

100 T.T.D No 10 - Να μην "πεθάνω" ποτέ το παιδί μέσα μου .

Υπήρξε -και υπάρχει - μια φράση που κατά καιρούς ακούω ... αλλά δεν θα'θελα   ποτέ να βγεί από το δικό μου στόμα ...

- Στα νιάτα μου εγώ  ... -

Έχω μια μικρή αναφυλαξία με τις αναδρομές του είδους γενικά, πόσο μάλιστα  όταν αφορούν το παρελθόν μιας γενιάς που τεχνηέντως αφερεί  όλα τα κακά και τα στραβά και "γράφει" όπως θέλει την ιστορία της  παρουσιάζοντας την ενίοτε σαν να ήταν ο " Χρυσούς Αιών του Περικλέους " ...
Αν και είναι ( νομίζω ) ακόμη νωρίς για να γίνει το δικό μου παρελθόν μακρινό , έπιασα τον εαυτό μου μερικές φορές να συγκρίνω τη δική μου εφηβική ηλικία με των πιτσιρικάδων σήμερα ... προσπαθώντας μάλλον να βρώ ελαφρυντικά για τη ζήλεια που νιώθω όταν τους βλέπω να ...
- Να φλερτάρουν οπουδήποτε και αδιάκριτα .
- Να ξεχνούν εύκολα την όποια κρίση χορεύοντας και διασκεδάζοντας .
- Να έχουν ως μεγαλύτερο πρόβλημα ημέρας τι θα φορέσουν το βράδυ στο Club .
- Να κυκλοφορούν με καλοκαιρινά ακόμη και όταν ρίχνει χιονόνερο .
- Να πίνουν καφέ στις πλατείες με τις ώρες .
- Να λένε με απίστευτη άνεση ότι νιώθουν χωρίς αναστολές .
- Να έχουν όνειρα , μικρά ή μεγάλα , και να τα μοιράζονται με τους φίλους τους .
- Να έχουν εξασφαλίσει ένα ζεστό φαγητό όταν επιστρέψουν σπίτι από τα χέρια της μανούλας .
- Να "παίζουν θεατρικά " για να εξασφαλίσουν το αυτοκίνητο του μπαμπά για τη βόλτα .
- Να κάνουν τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο και να νιώθουν αθάνατοι βλέποντας τον ορίζοντα τους , πολύ μακρινό ...
Είναι πολλοί οι λόγοι που μπορούν να σε κάνουν να δείς με λίγη ζήλεια έναν πιτσιρικά 20 χρόνων , να βρείς δεκάδες ελαττώματα στη γενιά του , να τον κατηγορήσεις  για αδιαφορία , να μην τον ακούσεις όταν διαμαρτύρεται ...
Ο βασικός είναι ότι μεγάλωσες ...
νομίζεις ότι έμαθες , ότι ξέρεις να ζείς την πραγματικότητα ή ακόμη ότι ξέρεις και να την ξεχωρίζεις , νομίζεις ότι οι επιλογές σου σε δικαιώνουν και ότι είναι οι σωστές ...
ή ακόμη  ότι επιμελώς έθαψες το παιδί μέσα σου γιατί σε έπεισαν πως η σοβαροφάνεια θα σε αναδείξει και θα σε σώσει στην "δύσκολη" ...
Μπορεί να είναι και έτσι , μπορεί όταν κλειστείς στα τείχη σου να νιώθεις ασφαλής , αρχηγός , κυρίαρχος ... αλλά θα είσαι εσυ?
Εγώ έχω προσωπικά βιώσει αρκετά δύσκολες καταστάσεις για να χαίρομαι  το "δώρο της ζωής" ,  και για να μη παίζω άσκοπα με τον χρόνο .
Αυτό όμως με έκανε να εκτιμήσω ίσως λίγο περισσότερο πράγματα που θεωρούσα δεδομένα  ...
απλά και μόνο το ότι ανοίγω τα μάτια μου το πρωί , ότι μπορώ να δώ  ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα ξημέρωμα , ότι  μπορώ να αγκαλιάσω ένα φίλο , ή ότι έχω φίλους ...
Έχω μπεί  και εγώ στο "τρυπάκι" του μοντέρνου  ευ ζην ,  ψάχνοντας την κοινωνική μου αναγνώριση μέσα από τη δουλειά , τα αγαθά που απέκτησα ή θέλω να αποκτήσω , το άγχος της καθημερινότητας ... αλλά ...
Αλλά φτάνοντας στο  τώρα μου πήρα μια απόφαση που θα΄θελα ποτέ να μην αναιρέσω ...
Θέλω να βιώνω την καθημερινότητα μου σαν ενήλικας , να ζω την εκάστοτε ηλικία μου σαν ώριμος και σώφρων άνθρωπος  να φέρομαι και να πράττω όπως η κοινή λογική ορίζει ... αλλά να μη ξεχάσω ποτέ ότι μέσα μου υπάρχει και ένα παιδί που θέλει να χαρεί τη ζωή ...
που θέλει να γελάει με την ψυχή του όποτε μπορεί , που έχει ανάγκη την αγκαλιά που κρύβει αγάπη ,  που ...

( συνεχίζεται ... )




19 Νοεμβρίου 2011

T.T.D. No 9 - Να σταματήσω να εμπιστεύομαι τους πάντες .

Κατά καιρούς , σε όλους μας ( νομίζω)  κολλάνε ιδέες , για το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα , τις ανασφάλειές , τις απογοητεύσεις και τις εμμονές μας ...
Μια τέτοια ιδέα λοιπόν μου μπήκε σε ένα από τα ταξίδια μου  στη Νότια Ασία ...
-Βρισκόμουν στη Bangkok περίπου 4 ημέρες , ήταν η έκτη φορά που πήγαινα συνολικά , και οι φίλοι που είχα κάνει από τα προηγούμενα μου ταξίδια , ο Yoko , o Nai , η Kow , o Am ... ( τα ονόματα τους τα μικραίνουν γιατί ολόκληρα  δεν τα μαθαίνεις όσα χρόνια και αν περάσουν ) είχαν σκορπιστεί στα τουριστικά θέρετρα... ένεκα η High Season του Γενάρη 
( καλοκαίρι εκεί ) .
Αποφάσισα λοιπόν να μην  κάνω τις διαδρομές που έκανα τις τελευταίες φορές που είχα βρεθεί σε αυτή τη χώρα και να ακολουθήσω το δρόμο πρός το Βορρά ...
Να διαλέξω λιγότερο "κοσμικούς" τόπους διαμονής και να προσπαθήσω να κάνω πιο οικονομικό ταξίδι γενικά .
Να κάνω ένα ταξίδι σκέψης , εσωτερικής αναζήτησης , πνευματικής ισορροπίας και άλλες τέτοιες ... βλακείες που νόμιζα ότι χρειαζόμουν τότε .
Και για να κάνω ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ( έτσι πίστευα ) την διαδρομή , διάλεξα να την κάνω με Τρένο ! 
Ήταν Δευτέρα μεσημέρι η αμαξοστοιχία που είχα βγάλει εισητήριο ... στις  14.10 ... και έτσι βρισκόμουν στο σταθμό από τη μία και μισή , για να κανονίσω  τη θέση μου ( κουκέτα τσιγκουνέφτηκα να πληρώσω) και τις , χωρίς λόγο , πολλές αποσκευές μου .
Η διαδρομή Bangkok - Chiang Mai (  το βορειότερο μέρος που πήγαινε αυτό το τρένο ) ήταν κοντά στις 18 ώρες και είχα φορτωθεί ή έτσι νόμιζα με ότι θα χρειαζόμουν σε αυτό το όχι και τόσο μικρό ταξίδι .
Μού πήρε μισή  ώρα τσακωμού μέχρι να τακτοποιηθώ , γιατί ήταν ένα ζευγάρι με 4 παιδάκια ,  και είχαν φυσικά κλείσει συνολικά 3 εισητήρια για οικονομία , ισχυριζόμενοι ότι τα παιδιά σαν μαϊμουδάκια θα βολευτούν οπουδήποτε , δηλαδή στο σβέρκο μου ... 
 Έτσι μετά από έντονες συζητήσεις ( σε ανεξερεύνητη γλώσσα ) , κάτι ανάμεσα σε Αγγλικά ,  Thai και Mandarin που όπως αποδείχθηκε μιλούσαν ( τότε ήξερα με το ζόρι να συντάξω 3, 4 προτάσεις στα Thai ... ) και αφού  είχα φάει πολύ ( τοπικό ) πουστριλίκι , με χαμόγελο πάντα , βολευτήκαμε όπως όπως ... και το ταξίδι ... ξεκίνησε ...
Πρέπει να μου έριξαν πολύ ασιατική κατάρα γιατί από τα νεύρα μου  που καθόμασταν ... εγώ , το ζευγάρι και τα 4 πιτσιρίκια ο ένας πάνω στον άλλο ...
είχα βάλει στο τραπεζάκι που μας χώριζε ( τέτοιες χλιδές ) ... τις 2 τσάντες από τη βιντεοκάμερα και τη φωτογραφική μου , προφασιζόμενος ότι τις επεξεργάζομαι , μόνο και μόνο να προλάβω την κυρία που είχε σκοπό να το μετατρέψει σε παιδικό κρεβάτι για τα δύο μικρότερα παιδιά  ...
Είχαν περάσει περίπου 3.30 ώρες και φτάναμε στην πρώτη στάση ( δεν είχα πάρει το Express λόγο οικονομίας ) την περιοχή (πόλη δεν το λες )  Phra Nakhon Si Ayutthaya ... εκεί από όπου θα ξεκινούσε η πραγματική περιπέτεια μου !!!!
Στάση 20 λεπτών , ανακοίνωσαν τα μεγάφωνα ... ( μάλλον )
Είχα την φαϊνή ιδέα να κατεβώ , για λίγο , και για να ρίξω μια ματιά στην περιοχή , αλλά και για να πάρω λίγο αέρα να συνέλθω από την φασαρία-παιχνίδι των παιδιών , που ήταν συνταξιδιώτες μου .
Είχε μια μικρή αγορά, γεμάτη ήχους και έντονες μυρωδιές όπως παντού στην Ασία και αποφάσισα να νοιώσω λίγο σαν ανταποκριτής-ερευνητής του National Geographic. Έτσι γνώρισα τον Phawn: λίγο ξεναγός, λίγο μικροπωλητής, λίγο "νταραβεριτζής" και πολύ απατεώνας - το τελευταίο το κατάλαβα πολύ αργά.
Αφού με είχε πάρει στο κατόπι κανένα δεκάλεπτο προσπαθώντας να μου πουλήσει στην αρχή κάτι βότανα και αργότερα μέχρι και αυτοκίνητο, με έπεισε με τα ελάχιστα αγγλικά του να καθίσουμε σε ένα καφέ - ο θεός να το κάνει - για να με "διευκολύνει" στο σχεδιασμό του υπόλοιπου ταξιδιού μου. Σημειωτέον, ο σταθμός Phra Nakhon Si Ayutthaya ήταν κόμβος για μεταβίβαση σε άλλο τρένο που πήγαινε ανατολικά της χώρας. Με τα πολλά με έψησε ότι έπρεπε να αλλάξω τρένο, να πάρω μια άλλη αμαξοστοιχία που θα βοηθούσε πιο πολύ στο να κάνω το adventure ταξίδι που είχα σχεδιάσει. Είχαν περάσει κοντά δεκαπέντε λεπτά, είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι θα χάσω το τρένο με τις αποσκεύες μου μέσα αλλά με καθησύχασε και με οδήγησε σε ένα κισέ έκδοσης εισιτηρίων για την άλλη γραμμή που μου πρότεινε. Εντωμεταξύ, είχε στείλει κάποιον να κατεβάσει τα πράγματά μου.
Το δικό μου τρένο έφυγε, εγώ δεν έβγαζα άκρη με τον υπάλληλο στο κισέ και όταν γύρισα να βρω τον Phawn είχε φυσικά εξαφανιστεί.
Έχω πάνω μου μία βιντεοκάμερα, μία φωτογραφική μηχανή, ένα τσαντάκι μέσης (από αυτά τα αηδιαστικά) με διαβατήριο και χρήματα, γυαλιά ηλίου και ένα καπέλο... αυτή ήταν όλη μου η περιουσία. Α... και ένα εισιτήριο για το Warin Chamrap. Δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να δω ότι δεν είναι βόρεια.
Θυμόσαστε την περιγραφή του τρένου που μόλις είχε φύγει χωρίς εμένα; Καμία σχέση. Το επόμενο ήταν είκοσι φορές χειρότερο.
Έψαχνα τη θέση μου για να βολευτώ και να συνέλθω από το σοκ που μόλις είχα βιώσει, όταν ανακάλυψα ότι το τρένο δεν είχε καν θέσεις. Η αρίθμηση του εισιτηρίου μου αναφερόταν σε ένα κιβώτιο!!! Θα το ζούσα κι αυτό. Το τρένο ήταν ακόμη πιο αργό από το προηγούμενο και μετά από οχτώ ώρες απίστευτης ταλαιπωρίας κάναμε την πρώτη μας στάση: Mueang Surin.
Το χωριό ήταν σα να είχε ξεπηδήσει απ' το μακρινό παρελθόν. Δε μιλούσε κανείς, ούτε μία λέξη αγγλικά. Ούτε ταϋλανδέζικα. Ήταν όλοι μανδαρίνοι. Κι έτσι στην ερώτήσή μου "που ακριβώς βρίσκομαι" - χάρτη δεν ήθελα ποτέ να πάρω - απάντηση δεν πήρα ποτέ από κανέναν.
Η στάση ήταν έξι ώρες. Εννοείται ότι μου έκλεψαν τη βιντεοκάμερα.
Μη ρωτήσετε πως.
Με αυτά και με αυτά, ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε το ταξίδι. Είχε ανέβει μια παρέα από στρατιώτες που με τα ελάχιστα αγγλικά τους μου εξήγησαν ότι είναι από την Καμπότζη και επιστρέφουν στη βάση τους. Τι ανόητοι να πιστεύουν ότι πάνε με αυτό το τρένο στην Καμπότζη... ενώ εγώ ήξερα!
Από την κούραση με πήρε ο ύπνος στο κασόνι-κάθισμα και εφτάμισι ώρες μετά ξύπνησα στην Warin Chamrap, λίγο πριν σταματήσει το τρένο. Στο βαγόνι βρισκόμασταν οι φαντάροι κι εγώ. Άγνωστο πως οι υπόλοιποι 5 - 6 συνεπιβάτες μας είχαν εξαφανιστεί χωρίς να έχει σταματήσει πουθενά το τρένο. Ως δια μαγείας είχε εξαφανιστεί και η φωτογραφική μου μηχανή. Το τσαντάκι είχε μείνει πάνω μου, μόνο και μόνο επειδή κοιμόμουν μπρούμυτα. Αυτή τη φορά αποφάσισα να βρω το δίκιο μου και μόλις το τρένο σταμάτησε φώναξα την αστυνομία.
Τι δε γνώριζα:
- η αστυνομία είναι ανύπαρκτη υπηρεσία σε εκείνη την περιοχή και αυτός που φορούσε τη στολή του αστυνομικού μάλλον ήταν ο τρελλός του χωριού.
- δεν κατηγορείς ποτέ χωρίς αποδείξεις (πράγμα που έκανα) στρατιώτες !!!
- βρισκόμουν λίγο πριν τα σύνορα με το Νότιο Λάος, λίγο πριν την Καμπότζη. Καμία σχέση με τον αρχικό μου προορισμό.
Μου πήρε δέκα ώρες περίπου ανάκρισης να εξηγήσω ότι εγώ είμαι το θύμα σε όλο αυτό που είχε συμβεί και ότι από την ευκολοπιστία μου βρέθηκα σε άλλο μέρος.
Κουρασμένος, βρώμικος, χωρίς καμία αποσκευή - μου τα είχαν κλέψει όλα πια - πήρα το μοναδικό μέσο μεταφοράς, ένα άλλο τρενάκι και βρέθηκα στο Na Tan, ένα βουδιστικό χωριό ακριβώς στα σύνορα με το Νότιο Λάος ...
Ευτυχώς που η διαφορά αξίας νομίσματος με έκανε να αισθάνομαι με τα λίγα ευρώ που είχα , πλούσιος ... Έτσι  μπορούσα , ακόμη τουλάχιστον , να πηγαίνω όπου θέλω ... ( σχεδόν ) .
Στο Na Tan έμεινα 2 ημέρες αναγκαστικά γιατί έπρεπε να πάρω άδεια και να έχω οδηγό ντόπιο ... για να περάσω στο Laos , πολύ νότια , στην περιοχή Xe Ban Nuan ... που αποτελεί Εθνικό Πάρκο ...
Ήταν πολύ όμορφα εκεί ... η φύση πραγματικά στο μεγαλείο της ...
έμεινα την νύχτα σε καλύβα, ήταν  καταπληκτικά ... αλλά έπρεπε να φύγω .
Έπρεπε να αποφασίσω όμως προς τα που θα πάω γιατί , παρόλο που τα λίγα χρήματα μου ήταν μια μικρή περιουσία εκεί , τελείωναν πολύ γρήγορα και έπρεπε να ανεφοδιαστώ ή να φύγω ...  - είχα πληρώσει  , οδηγούς , τρένα , δωμάτια , λαδώματα ...
Οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες , σχετικά με το μέσο διαφυγής , και κατέληξα να πάρω έναν άλλο οδηγό , τον  ko , που με ζάληζε ώρες την προηγούμενη μέρα  για να με πείσει ότι ξέρει τους πιο σύντομους δρόμους , με ένα αυτοκίνητο που δεν είχα ξανακούσει ποτέ την μάρκα του , σχετικά παλιό.
Η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε ήταν ανατολικά προς το Vietnam περίπου 12-14 ώρες απόσταση , μαζί με 2 στάσεις ... ( από τις "εθνικές οδούς" )
Είχα περάσει πολλά τις τελευταίες ημέρες και ήλπιζα πως όταν φτάσω στο Da Nang που ήταν καινούργιος πια προορισμός μου , να ξεκουραστώ και να χαρώ τη θάλασσα - είχα ακούσει πώς ήταν πολύ όμορφο μέρος για διακοπές .
Ο δρόμος που για πιο γρήγορα επέλεξε αυτός , που για τελευταία φορά εμπιστευόμουν άγνωστο , ήταν επαρχιακός , αλλά σχετικά πιο σύντομος , όπως φαινόταν στο χάρτη σε σχέση  με τους άλλους που έκαναν ένα μικρό κύκλο ...  !
-Salavan ... ήταν η πρώτη μας στάση 2 ώρες αργότερα από την ώρα που ξεκινήσαμε , ένα μικρό χωριό με κανένα εστιατόριο , κανένα σούπερ μάρκετ , μπακάλικο , περίπτερο ... τίποτε τέλος πάντων για να πάρω έστω τα άκρως απαραίτητα για τη διαδρομή ... έτσι ξεκινήσαμε για τη συνέχεια ...
- Tang Pong  ... η επόμενη μας στάση ... 4.30 ώρες περίπου μακριά από την προηγούμενη και σε ένα αυτοκίνητο που του χάλασε ο κλιματισμός με 40 βαθμούς ζέστη έξω ,  με ανοιχτά παράθυρα για να μη σκάσουμε και εισπνέοντας όλη τη σκόνη της διαδρομής ... από τον επαρχιακό χωματόδρομο  .
Εκεί ήμουν σαν  αξιοθέατο ... ο τελευταίος "ξένος" που πέρασε πρέπει να ήταν χρόνια πρίν  γυρίζοντας κανένα ντοκιμαντέρ για το Discovery ... αλλιώς δεν εξηγείτε το πώς με κοιτούσαν όλοι  . Αφήστε τα παιδιά πού έτρεχαν πίσω μου και με σκουντούσαν συνέχεια να δούν  τι είδος ανθρώπου είμαι  ...
Κάτσαμε αναγκαστικά να φάμε - δεν θέλετε να μάθετε τι - αλλά  και  για να "ξεκουραστεί" το αυτοκίνητο , γιατί είχε αρχίσει ελαφρώς να αποσυντίθεται .
Σε μια ώρα , και αφού πίεσα αρκετά τον οδηγό , πήραμε το δρόμο για τη συνέχεια της "μικρής μου οδύσσειας" ...
Σκοπός μας να φτάσουμε πρίν νυχτώσει στα σύνορα με το Vietnam στο μικρό χωριό Ta Ook Noi για να μας αφήσουν να περάσουμε ... αλλιώς θα έπρεπε να περιμένουμε το πρωί .
Η ώρα που ξεκινήσαμε ήταν 1.30 το μεσημέρι καί είμασταν στο όριο από θέμα χρόνου ...
-Λεπτομέρεια -είχαμε φύγει στίς 5.30 το πρωί από το Xe Ban Nuan -
Πέσαμε σε μικρό ρυάκι και κολλήσαμε στις λάσπες για μια ώρα περίπου , μας έσκασε το λάστιχο στη μέση του πουθενά , ο Ko ξερνούσε για ένα μισάωρο , τον είχε πειράξει το φαγητό - εμένα όχι !!! - και αφού χαθήκαμε και λίγο , φτάσαμε στο χωριό πρίν τα σύνορα αφού είχε νυχτώσει ...
Δεν μπορούσαμε να περάσουμε έπρεπε να περιμένουμε το πρωί ...
Το βράδυ μείναμε στο αυτοκίνητο μιας και δεν είχε πουθενά αλλού να πάμε και φυσικά με βρήκε το ξημέρωμα , αϋπνο , νηστικό και άπλητο ...
Όταν ήρθε η ώρα των διατυπώσεων στον έλεγχο διαβατηρίων ( μια καλύβα με αστυνόμους ) ο Ko φερόταν παράξενα και έμοιαζε να τα έχει χαμένα  , και όταν η συζήτηση μεταξύ του και των αστυνομικών άρχισε να γίνεται έντονη ... κάτι είπε για μένα , με έδειξε  ... και έκανε ένα νόημα σε εμένα να περιμένω λίγο να επιστρέψει ... θα έφερνε κάτι απο το αυτοκίνητο .
Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα ...
Ο λόγος που είχε επιλέξει αυτό το σημείο να περάσουμε στο Vietnam ήταν γιατί από εδω περνούσε όλο το  λαθραίο μετάξι του Laos   - που το παράγει και είναι πάμφθηνο -
και φυσικά μετέφερε στο αυτοκίνητο αρκετό ... απλά δεν ήταν αυτοί που είχε κανονίσει να τον περάσουν χωρίς έλεγχο και την "έκανε" με τρόπο αφήνοντας με αμανάτι ...
Ύστερα από ώρες ... και αφού τους λάδωσα για να με αφήσουν , γιατί με έκαναν να πιστέψω πως έτσι έπρεπε , ξεκίνησα με τα πόδια μια αρκετά μεγάλη  απόσταση μιας και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να περάσω "απέναντι"...
Ο 140  , που ήταν  ο δρόμος που θα ακολουθούσα , ταχείας κυκλοφορίας - είχα να δω μέρες - , ήταν μπροστά μου και με "περίμενε" ... με την άσφαλτο του τις 2 ανά κατεύθυνση λωρίδες του , έτοιμος να με οδηγήσει με ασφάλεια χωρίς λακούβες , νερά , λάσπες , σκόνη , χώμα στον προορισμό μου ,  που μου φάνταζε πια , ο παράδεισος !
Επέλεξα με πολύ προσοχή το αυτοκίνητο και τον οδηγό που θα με πήγαινε 11 ώρες δρόμο και παζάρεψα αρκετά πρίν συμφωνήσουμε τα χρήματα ...
Έτσι 9 και κάτι  ώρες μετά ,  συνεχούς σχεδόν οδήγησης ,  φτάσαμε στο Da Nang , αρκετά  νωρίτερα και με σχετική άνεση ...
Είναι μια μεγάλη , παραθαλάσσια πόλη , τουριστικά οργανωμένη , με καταπληκτικές παραλίες και έντονη ζωή ...
Έμεινα μία εβδομάδα ( πέρασα όμορφα ) και μετά πήρα ένα μικρό αεροπλάνο και πήγα Hanoi από όπου πήρα ένα πιό μεγάλο αεροπλάνο και πήγα Bangkok από όπου πήρα ένα πολύ μεγάλο αεροπλάνο και γύρισα Ελλάδα ...
- Μικρή ανασκόπιση -
Αφού είχα φτάσει από Αθήνα στην Bangkok είχα την ιδέα , μιας και οι φίλοι μου  είχαν σκορπιστεί ,
να ζήσω πιό ήρεμες διακοπές από άλλες φορές , με πιο πολύ σκέψη και αναζήτηση , και να μη ξοδέψω άσκοπα τα λεφτά μου σε κοσμικά θέρετρα ,  Spa ,  Massage κ.λ.π. και να βγάλω μοναδικές φωτογραφίες για να φέρω πίσω μαζί μου ...
-Αποτέλεσμα -
Ξόδεψα ότι χρήματα είχα πάρει για "χλιδάτες" διακοπές , χωρίς να τις κάνω ποτέ ... χρέωσα τις κάρτες μου, όταν πτώχευσα στο Vietnam , υπερβολικά πολύ ...  και δεν έφερα ποτέ φωτογραφίες μαζί μου από όλη αυτή τη διαδρομή μιας και είχαν φροντίσει να με απαλλάξουν από το "βάρος" της φωτογραφικής μου αρκετά νωρίς ...
Το ταξίδι συνολικά σαν ¨χασούρα¨ , μαζί και η αξία αυτών που μου έκλεψαν , ήταν σαν να αγόραζα ένα 1200άρι  αυτοκίνητο .
Όλο το σφάλμα ήταν δικό μου , της ταλαιπωρίας  και τις χασούρας , γιατί  σαν βλάκας εμπιστευόμουν όποιον έβρισκα ...
Λαμόγια υπάρχουν παντού , όσο υπάρχουν "θύματα" ...


T.T.D.  No 9 :
Να σταματήσω να εμπιστεύομαι τους πάντες  ... ( το δουλεύω συνεχώς , θα μάθω )


Εννοείται ότι πήγα και ξαναπήγα στη Νότια Ασία και φυσικά θα ξαναπάω ...
απλά δεν είμαι τόσο χάπατο πια !!!




ตอนนี้ผมพูดค่อนข้างดีและฉันมีเพื่อนหลายจากที่นั่น




17 Νοεμβρίου 2011

T.T.D No8 Μήνυμα στον Τοίχο

( Κάπου γύρω στο 1998 )

Σαν άνθρωπο πάντα με χαρακτήριζε ένα παράξενο είδος ντροπής , που με έπιανε άσχετες ώρες και σε άκυρα θέματα ...
Αντιφατικές εικόνες ζούμε σχεδόν όλοι μας , άντε καμιά φορά εγώ υπερβάλω λίγο ... αλλά ο τρόπος ζωής μου , η δουλειά μου , οι ασχολίες μου,  ... δεν "έκρυβαν " πουθενά καθωσπρεπισμό και ντροπή .
Πού να σου πάει στο μυαλό άλλωστε ότι κάποιος που ...
- έγινε χορευτής σε αυτή τη χώρα ...
- έβαλε σκουλαρίκι το 1985
- έκανε τατού στα 17
- έκανε στα μαλλιά του ότι μπούρδα κυκλοφορούσε ώς μόδα , τότε ... (βαφές , κουρέματα )
- ζεί μόνος του από πιτσιρίκι
- έχει κάνει σεξ σε δημόσιο χώρο
- έχει κάνει το γύρο του πλανήτη (σχεδόν) μόνος του
- έχει μπεί σε κρατητήριο σε 5 διαφορετικές χώρες ( για χαζομάρες )
- έχει κάνει 2 γάμους , εκ των οποίων ο ένας στα 19 ( δεν το έμαθε ποτέ κανείς , τώρα πολλοί !!! )
- έχει κάνει λοιπόν ότι έχει κάνει ...
... Είναι πολύ ντροπαλός κατά βάθος και απίστευτα ρομαντικός ... δεν κολλάει ε ; Κι όμως ...

Ένας  από τους θυελώδεις έρωτες μου , δεν ήταν και πολλοί ( οι θυελώδεις ) ...
 ήσουν εσύ ...
Ναι ναι εσύ ... εσύ που διαβάζεις τώρα αυτές τις αράδες (δεν μπορεί κάπoια στιγμή θα το διαβάσεις όλο αυτό) και σε έχει πιάσει κρύος ιδρώτας  μη τυχόν και με έχει χτυπήσει μαλάκυνση στον εγκέφαλο και αρχίσω και εκθέτω κόσμο , λέγοντας ονόματα ημερομηνίες και λοιπές λεπτομέρειες ...
Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία στο Κολωνάκι , Κλεομένους , εγώ στο ισόγειο ( φτώχεια τότε ) εσύ στο ρετιρέ ...
Είχαμε ανταλλάξει 42 βλέμματα , μέσα στον πρώτο μήνα που είχα μετακομίσει εκεί ,  4 καλημέρες ,  9 καλησπέρες  , 2 καληνύχτες  και ένα ξερό τυπικό " πώς σε λένε ? " ...
Ήταν αρκετά για μένα , πολύ αρκετά , για να δημιουργήσω  , μία σχέση πάθους μαζί σου , να ζήσω  ένα ανεπανάληπτο έρωτα μία κινηματογραφική αγάπη ...
πού φυσικά εσύ αγνοούσες μιάς και όλα αυτά ήταν μέσα στο κεφάλι μου !
Ασήμαντη λεπτομέρεια που ξέχασα να αναφέρω ... είχες σχέση και συζούσατε , εκεί ψηλά στα ρετιρέ !!!
Για πολύ καιρό η "επαφή" μας γινόταν απο το φωταγωγό , μιάς και ήταν το πιο ασφαλές μέρος για  να  ... κρυφακούω ... τι λες με τη σχέση σου τις ώρες ησυχίας ή τους "ήχους" σου τις πολύ ιδιωτικές ώρες  ( ντροπή μου , αλλά ... θα σε άκουγαν και οι άλλοι "όροφοι" αν έστηναν αυτί ).
Έφτασα να έχω αργότερα στενές φιλικές σχέσεις με το ζευγάρι που έμενε ακριβώς απέναντι σας , το άλλο ρετιρέ που μοιραζόσασταν τον όροφο , μόνο και μόνο για να βρίσκομαι κοντά σου, μπας και σε πετύχω στις σκάλες βγαίνοντας , στο ασανσέρ , κάπου βρε αδερφέ ... αλλά σπάνια ...
Α προπό ο Κύριος Τάκης και η Κυρία Τούλα , οι "κολλητοί" μου του ρετιρέ ήταν 75 και 73 ετών αντίστοιχα ... Καλοί άνθρωποι δεν λέω , απλά μου είχαν πεί εκατοντάδες φορές την ίδια ιστορία για το πώς γνωρίστηκαν ... αλλά δεν με ένοιαζε γιατί ήμουν πολύ κοντά σου και αν γινόταν ένα θαύμα ... τσουκ θα πεταγόμουν στην πόρτα σου , αλλά ... που !
Μ'αυτά και μ'αυτά ( που λέει και η φίλη μου η Βιβή )  πέρασαν δυο χρόνια , χωρίς να συμβεί τίποτε το αξιοσημείωτο ...
Εντάξει δεν την "πέρασα" και στη μοναξιά μου αυτή την περίοδο ... δούλευα , ταξίδευα , έκανα και τις κουτσουκέλες μου ... Αλλά ... ήσουν το απωθημένο μου !
Είχα "μετακομίσει" τη δουλειά μου νότια πια... Γλυφάδα , και είχα δρομολογήσει να μετακομίσω και το σπίτι μου προς τα εκεί , χωρίς φυσικά να εκπληρώσω στο ελάχιστο την κρυφή μου επιθυμία μαζί σου ...
Δυο μέρες πρίν φύγω για πάντα απο το οπτικό σου πεδίο , γυρίζοντας στο ισόγειο ξημερώματα και έχοντας καταναλώσει μια μικρή λιμνούλα σε αλκοόλ ... Πήρα τη μεγάλη απόφαση ...
Στον ολοκαίνουργιο τοίχο τις ολοκαίνουργιας απέναντι από εμάς πολυκατοικίας να γράψω με κόκκινο σπρέυ και τεράστια γράμματα ένα μήνυμα μόνο για  σένα ...

- ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ , ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ , ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΑΙ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ ...

-Αυτό ήταν ... το "ΘΕΛΩ" μου Νο 8 μόλις είχε πραγματοποιηθεί  ... να γράψω ένα μήνυμα σε τοίχο ..

Δεν τελείωσε εδώ όμως το στόρυ μου μαζί σου ... όχι  τόσο ανώδυνα ...
- Ο κύριος Λευτέρης με τα ψιλικά , ο γείτονας ... με έδωσε στεγνά στους ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας και όχι μόνο εκεί , γιατί ξυπνούσε με τις κότες κάθε πρωί και με είδε όταν "εκφραζόμουν" στον απέναντι τοίχο ...
Αποτέλεσμα το ίδιο πρωί να μου χτυπήσει το κουδούνι η αστυνομία με τον απέναντι διαχειρηστή , να ξεφτιλιστώ στη γειτονιά , να ζητάω συγνώμες παντού  και να πληρώσω τη βαφή όλης της πρόσοψης του κτηρίου !!!
Την επομένη ευτυχώς μετακόμιζα και έτσι δεν θα ξαναέβλεπα κανέναν από εκεί ...
Είχα πια φορτώσει όλο το φορτηγάκι με τα πράγματα μου και είχα πάει να ρίξω μια τελευταία ματιά μπάς και άφηνα τίποτε αξίας ( που δεν είχα ) πίσω μου ...
Ντρινννν το απαίσιο κουδούνι μου χτύπησε και άνοιξα νευριασμένος , μήπως και θέλει κανείς άλλος αποζημίωση ... αλλά ήσουν εσύ !!!! Εσύ ...
Μπήκες ένα βήμα μέσα στο άδειο μου σπίτι , έκλεισες την πόρτα με το χέρι σου , μου έδωσες ένα φιλί στο στόμα έσκυψες στο αυτί μου και μου είπες ...
-Σε ευχαριστώ , για το "μήνυμα" απέναντι .-
Άνοιξες την πόρτα , βγήκες από το άδειο μου σπίτι και πρίν χαθείς στην εξώπορτα γύρισες και μου χαμογέλασες ...
Είναι η τελευταία εικόνα που έχω από εσένα ... η καλύτερη .

-Δεν μετάνιωσα ποτέ για το μήνυμα στον Τοίχο !!!   DONE .